Rozdział pięćdziesiąty czwarty - Strzała

I tak oto po calutkim roku, Łowca liczy sobie 54 rozdziały. Dokładnie 365 dni temu pojawił się tutaj pierwszy rozdział. Cała seria w sumie liczy sobie 1,5 roczku (no, może troszkę mniej), co nie zmienia faktu, że nareszcie mam coś, co trwa i nie wypaliło się już na początku. Yay! 

W takiej chwili chyba powinno się komuś podziękować. Nie wiem, bo dziwnie czuję się z myślą, że już rok opisuję zmagania Lucmilki i... wszystkich. Miałam wrażenie, że naprawdę krócej, bo ten czas minął mi strasznie, strasznie szybko. D:

W takim razie podziękowania ślę w sumie dla czytających, tak prosto do ich serduszek. No, i szczególnie do Naff i Cleo, one już wiedzą, dlaczego *a jak nie wiedzą to... to się kiedyś dowiedzą!*. 

Nie przedłużając tej wielkiej, wyniosłej chwili - oto rozdział 54. Strasznie opisowy, troszkę akcji jest. Taki średni w moim mniemaniu. 

Zapewne gdybym spał, obudziłby mnie huk eksplozji, dochodzący z niedaleka. Ściana pod moimi plecami zadrżała, a Lucy poruszyła się niespokojnie, otwierając niechętnie oczy. Przetarła je leniwie i ziewnęła przeciągle, zasłaniając usta dłonią i wtulając się ponownie w moją klatkę piersiową.

Nie spałem, obserwując ją. Stęskniłem się za tymi puszystymi, miękkimi włosami, delikatną, bladą cerą, lekko uśmiechniętymi, czerwonymi ustami, zgrabnym, zadartym noskiem i przede wszystkim fiołkowymi oczyma, które patrzyły na mnie z tą dziwną iskrą za każdym razem, kiedy mówiłem coś zaskakującego. Uczucie trzymania dziewczyny w swoich ramionach po tak długiej rozłące było cudowne i nie chciałem się z nim rozstawać.

Jakiś czas temu zawitał tu Królik. Zapewne musiał zauważyć otwarte na oścież drzwi szkoły, których zapomnieliśmy zamknąć – mieliśmy przecież ważniejsze sprawy na głowie. Zapewne złotowłosa rzuciłaby się na mnie z pięściami, gdybym nie miał przy sobie Lucy. Wyglądała na zmartwioną i zdruzgotaną, ale jednocześnie wściekłą. Dziwna mieszanka. Coś jak kisiel i ogórki kiszone.

Chcąc nie chcąc, musiałem jej w końcu zdradzić, co stało się z Collinem. Nawet jeśli w okolicach mojego serca czułem naprawdę mocny ucisk, który zaciskał się z każdym następnym słowem, niczym pętla na szyi wisielca. Coraz ciaśniej i ciaśniej, aż w końcu nadchodziła do niego leniwym krokiem śmierć, ze swoimi zimnymi dłońmi i hardym wyrazem twarzy.

Cały czas zapominałem, że to Lucy była Śmiercią i chociaż wiedziałem o tym już od samego początku naszej znajomości, nie mogłem wyobrazić jej sobie w tej roli.

Tak samo jak zresztą siebie w roli Mrocznego Żniwiarza.

Królik zniknął szybciej niż się pojawił, kiedy tylko dowiedział się prawdy. Wydawało mi się, że słyszałem płacz odbijający się od ścian korytarza, ale być może były to tylko moje urojenia. Wykonałem swoją misję i ostatnie życzenie Collina. Dzięki temu moje wyrzuty sumienia zmniejszyły się odrobinę, jednocześnie wciąż atakując mój umysł.

– Coś się stało? – Odezwała się w końcu zaspanym tonem głosu Lucy. Smakowałem każde jej słowo, niezależnie od tego, jakie było.

Skinąłem głową, zastanawiając się nad odpowiedzią. Co prawda słyszałem tylko huk, ale wiedziałem, co właśnie miało się wydarzyć – a może już trwało?

– Rewolucja – westchnąłem, przeczesując włosy. Pomimo tego, że nie spałem, nie byłem zmęczony. Zupełnie jakby ten huk napełnił mnie dziwną energią. Sięgnąłem dłonią do pasa, szukając noża, który za niego wetknąłem, jednak zamiast ostrego czubka namacałem powietrze. No tak, przecież ten pieprzony As odebrał mi całą broń. Nie miałem nic, oprócz mojej magii.

Coś drgnęło w mojej głowie. Kosa. Będzie idealna.

Fiołkowe oczy dziewczyny momentalnie się rozszerzyły, a dłonie zacisnęły mocniej na mojej koszulce. Jej usta wykrzywił grymas niezadowolenia. Rozumiałem ją doskonale. Miała tego dość, tak samo jak ja.

– Muszę iść – mruknęła niechętnie. Od razu poczułem falę rozczarowania, rozlewającą się po moim ciele. Chciałem dokończyć naszą randkę, ale oczywiście dzięki mojemu niezmiernemu szczęściu ktoś musiał nam ją przerwać.

Niech to szlag.

Wstałem, podając Lucy dłoń, którą uchwyciła i dźwignęła się na nogi. Poprawiła ubrania i odgarnęła włosy, opadające jej na twarz i zerknęła na mnie przelotnie. Uśmiechnąłem się słabo, chcąc ją w jakiś sposób pocieszyć lub chociaż zapewnić, że następna randka będzie lepsza i nikt jej nam nie przerwie – a na pewno nie znienawidzony przez wszystkich As.

– Zabójcy również mają zamiar walczyć? – spytała mnie, obserwując bacznie klasę. Cały krajobraz, jaki stworzyłem zniknął razem z żywymi istotkami, których szkielety stały z powrotem na swoich miejscach. Cóż, przynajmniej nie musiałem po sobie sprzątać.

– Zapewne tak. – Wzruszyłem bezradnie ramionami. – Dlatego też będę musiał do nich dołączyć.

– Masz przeżyć. – Rozkazała mi władczo i spojrzała na mnie odważnie z walecznymi iskierkami w swoich oczach. Mógłbym w nie patrzyć godzinami, jednak obecnie nie było to zbyt bezpieczne.

– Ty także. – Pocałowałem ją delikatnie, możliwe, że po raz ostatni tego wieczoru. Wątpię, żeby Zabójcy pozwolili mi do niej wrócić po akcji przeciw rewolucji. Przeczuwałem naprawdę mocny opieprz od Charlie, który zresztą mi się należał. Ale póki byłem przy Lucy, wolałem o tym nie myśleć.

Uśmiechnęła się słabo, przytulając się do mnie. Cała radość, jaka ją wypełniała w czasie naszej randki – całkiem udanej randki – zniknęła, zastąpiona przez zmartwienie zmieszane ze złością.

– Chyba nie zamierzasz walczyć sama? – Uniosłem brew, gładząc ją po włosach. Tak cholernie nie miałem ochoty się z nią rozstawać. Dlaczego czas nie mógł stanąć i zostawić nas samych, razem?

Potrząsnęła głową i sięgnęła dłonią do kieszeni spodni, wyjmując drobny notesik. Poszukała odpowiedniej strony, na której już widniał napis od Jeźdźców, informujący o tym, że byli już na miejscu.

Cóż, dość szybki refleks, zważając na to, że od wybuchu minęło jakieś pięć minut.

– Nie powinnaś walczyć – mruknąłem. – Może ci się coś stać, nawet jeśli nie będziesz sama.

– Mogłabym powiedzieć ci to samo – westchnęła i wyswobodziła się z moich objęć. Poczułem chłód muskający czubki moich palców, które przed chwilą dotykały jej włosów. Brakowało mi jej bliskiej obecności.

– Ale nie powiesz. – Uśmiechnąłem się łobuzersko. – Dam sobie radę, Lucy. Zabójcy nie są słabi i bezbronni.

– Jeźdźcy również – mruknęła. – Nie widziałeś ich w akcji.

– W takim razie będę miał dziś okazję. – Uchwyciłem jej dłoń w swoją i ruszyłem w stronę wyjścia. Jeśli miałem się z nią dziś rozstać na kolejne dni, zamierzałem korzystać z każdego muśnięcia jej palców i słodkiego zapachu, który roztaczała wokół. W myślach jednak wciąż przeklinałem rewolucję, która z każdą chwilą stawała się dla mnie czymś, co należało zlikwidować już w zalążku.

Płonęła kamienica, usytuowana w pobliżu ratusza, co nie wydawało mi się przypadkiem. Miejsce wydawało się wręcz idealne do stworzenia pożaru. Wysoki budynek, mnóstwo drzew i przestrzeni dla rozprzestrzeniającego się ognia. Tylko utwierdzało mnie to w przekonaniu, że As doskonale znał to miasto i wiedział, jak zadać największe obrażenia.

Zastanawiał mnie tylko huk. As mógłby podpalić budynek po cichu, wykorzystując element zaskoczenia, a jednak chciał głośno dać znać o swojej kolejnej akcji. Czyżby po to, aby nas zwabić do jej centrum i zwalczyć jak natrętne insekty?

Ręka Emila była przyjemnie chłodna i trzymała mnie w naprawdę delikatnym uścisku, jakby bała się, że zwiększając nacisk, wyrządzi mi krzywdę. Podobało mi się to, a jednocześnie irytowało – z jednej strony uroczym było, że chłopak obchodził się ze mną jak z porcelanową laleczką, z drugiej głupim, że traktował mnie jako bezbronną i słabą, jednocześnie wiedząc, jak wielką moc posiadałam.

Na miejscu panował istny chaos. Zabójcy, atakujący zwolenników Asa swoimi Ogonami, o których opowiadał mi Emil, panikujący mieszkańcy próbujący ocalić spod gruzów swoich bliskich, łkające tłumy i oczywiście ujeżdżające cały ten chaos – zgodnie ze swoją nazwą – Jeźdźcy Chaosu.

Wyswobodziłam dłoń z uścisku Emila, czym wydawał się być ogromnie zawiedziony. Pocałowałam go w policzek, słysząc narastające ludzkie krzyki i płacz.

– Uważaj na siebie – wyszeptałam mu jeszcze i rzuciłam się w wir walki, próbując pomóc niewinnym, jednocześnie szukając wzrokiem winowajcy całego zajścia, Asa. Chciałam zostać z Emilem, jednak nie mogłam stać bezczynnie, kiedy ginęli niezamieszani w nic ludzie. Chociaż tyle mogłam zrobić, aby im pomóc.

Co chwila pod moimi stopami padało kolejne ciało. Z początku mierzyłam je wzrokiem i przyglądałam im się bacznie – wróg czy sprzymierzeniec? Kiedy liczba trupów przekroczyła pięćdziesiątkę, zrezygnowałam, czując rosnący ucisk w sercu, które podchodziło mi do gardła.

Paliło mnie w płucach, miałam wrażenie, że brakuje mi powietrza. Dym pożaru drażnił moje nozdrza, wdarł się do moich ust, abym poczuła jego ohydny smak. Co chwila kaszlałam i krztusiłam się własną śliną, chłonąc łapczywie powietrze, a jednocześnie wciąż lustrując otoczenie i szukając czerwonego płaszcza Asa i czarnej maski, w której szkle doskonale odbijały się płomienie.

Gdzieś obok mnie przemknął Królik z nożem w dłoni, wydając z siebie istnie nieludzkie odgłosy. Po chwili niedaleko pojawiła się Naff, śmiejąc się radośnie i wbijając komuś nóż w plecy. Zauważyłam u nich coś więcej, niż ostatnim razem. Teraz nie były to tylko dziwne błyski w oczach i łatwość zabijania, ale prawdziwy psychopatyzm i cała rozpacz wkładana w każde machnięcie ostrzem.

Z jednej strony cieszyłam się, że broniłam się tylko magią. Co chwila osłaniałam ścianą lodu tłumy, ochraniając je przed atakiem rewolucjonistów czy też płomieni, dając szansę na ucieczkę. Jednocześnie jednak również chciałabym mieć nóż, broń, którą mogłabym wbić w ciepłe ciało wroga, wkładając w ten cios cały smutek i męczące mnie problemy. Ale czy wtedy nie chciałabym tylko więcej i więcej, stając się psychopatką spragnioną mordu?

W powietrzu świstały noże, rozlegały się rozpaczliwe krzyki i wołania. Ludzie po raz pierwszy mogli ujrzeć na własne oczy magię i istny chaos, panujący podczas prawdziwych bitw, a nie tych przedstawianych w telewizji. Nie było tu sztucznej krwi, ani idealnego oświetlenia. Wszystko przerażająco prawdziwe. Ludzie nie wstaną nagle z ziemi, przeciągając się leniwie i gratulując sobie udanej sceny. Zostaną na niej dopóki ich ciała nie spłoną w tym ogromnym pożarze lub nie znajdą ich bliscy.

Może smutne i brutalne, ale prawdziwe.

Z każdą chwilą dym coraz bardziej przysłaniał moje pole widzenia i mozolnie, lecz skutecznie odbierał cenny dla mnie tlen. Ciskałam wciąż lodem na lewo i prawo, gdzie tylko widziałam wrogów lub ludzi w potrzebie. Tych pierwszych unieruchamiałam i ułatwiałam robotę Jeźdźcom, tych drugich chroniłam przed śmiercią lub poważnymi obrażeniami, nawet jeśli sama byłam na nie narażona.

Byłam jak wielki huragan, brnący przez ten zamęt. Nikt nie śmiał nawet mnie dotknąć, za to ja zwalczałam innych. Może bezpieczna byłam właśnie dzięki Jeźdźcom, ale nie interesowało mnie to. W tym momencie byłam tylko ja i chaos.

Gdzieś w oddali zamajaczył mi fragment krwistoczerwonego płaszcza. Przystanęłam na chwilę, mrużąc piekące od dymu oczy i próbując potwierdzić, że nie był tylko złudzeniem.

Nieopodal całego centrum pożaru, wśród gruzów i masy trupów stał zwycięsko As. Lustrował wzrokiem każdego walczącego, na niektórych zatrzymywał wzrok, obserwując styl walki i klęskę swoich podwładnych. Jego płaszcz powiewał co chwila dzięki podmuchom chłodnego wiatru, przeszywającego moje kości. Zadrżałam na całym ciele – po części z przerażenia przed rewolucjonistą, po części z zimna.

Pod moimi stopami padł kolejny trup, a ja nawet nie zainteresowałam się, kim był. Już dawno przestało mnie mdlić na ich widok, dlatego tym razem skupiłam się na postaci Asa, którego wzrok zatrzymał się tym razem na mnie. Chociaż nie mogłam dostrzec jego twarzy, byłam święcie przekonana, że szeroko się uśmiechnął.

Zachwiałam się nagle, tracąc kontrolę nad nogami. Poczułam się tak, jakby coś dźgnęło mnie w bok, jednak nie zauważyłam na nim żadnej krwi. Kolejne ukłucie w lewym boku, tym razem pojawiła się na nim krew. Miałam wrażenie, jakbym była przebitym balonikiem, z którego powoli ulatywała energia. Ukłucie w ramię, łydkę, dłoń. Szybkie, bezbolesne, zupełnie jak szczepienie ochronne. W oddali usłyszałam głośny śmiech Asa, ruszającego leniwie w moją stronę w asyście morderczych płomieni.

Nie był jednak sam. Tuż obok niego kroczył białowłosy Astley, z talią nieco zakrwawionych kart w dłoni i dziwnym uśmiechem wykrzywiającym jego usta. Jego wzrok przeszywał mnie na wylot bardziej niż rewolucjonisty. Więc teraz już miałam pewność, że stał po przeciwnej stronie i był moim wrogiem, którego należało zlikwidować. Mimo całej nienawiści, jaką do niego żywiłam i tak poczułam ucisk w żołądku na jego widok.

W jednej chwili czupryna kruczoczarnych włosów posłała w stronę Asa sporą wiązkę lodu. Moje serce wykonało podwójne salto. Emil rzucił się na rewolucjonistę bez chwili zawahania, kiedy tuż obok stał Astley, już gotowy go zaatakować.

Na pole czołowej bitwy wkroczyła Naff, która przystanęła zdezorientowana, kiedy tylko ujrzała białowłosego. Opuściła bezradnie nóż, wpatrując się w niego, a ja żałowałam, że nie mogłam zobaczyć emocji wypisanych na jej twarzy.

Tuż po chwili na mojego najukochańszego braciszka rzuciły się Abigail i Cleo, jednak nie zdołały powstrzymać mknących w moją stronę kart. Jedna po drugiej drasnęły moje ciało do krwi, a ja stałam jak wrośnięta w ziemię, z wzrokiem wlepionym tępo w Astleya, który z łatwością rozgromił połowę składu Jeźdźców.

Energia nagle zaczęła mi wracać, co przyjęłam z wielką ulgą. Brakowało chwili, aby przed moimi oczyma zaczęły pojawiać się mroczki charakterystyczne przed omdleniem. Zerknęłam z nikłą troską na pokonane w walce Abby i Miachar, które stały teraz z boku, zbierając siły na kolejny atak i obserwując dalsze poczynania Asa i Astleya. Ironią było, że ich imiona były tak łudząco podobne.

Próbowałam zamrozić w jakiś sposób rewolucjonistę, wciąż mierzącego się w bitwie z Emilem, jednak ten w porę wykonywał unik przed każdym moim atakiem. Płomienie powoli zbliżały się do nas coraz bardziej, a ciepło uderzyło we mnie swoją ogromną falą, która powinna być przyjemna, jednak dla mnie była zbliżającą się do mnie powoli śmiercią.

Astley zniknął w słupie płomieni, zostawiając swojego przywódcę samego. Obróciłam się przez ramię, bojąc się, że za chwilę znajdzie się za moimi plecami i wbije w nie nóż, jednak nic takiego się nie stało.

– Gdzie jest Królik? – wyjąkała cicho Naff, jednak zdołałam usłyszeć jej głos, dochodzący z oddali. Był miłą odmianą dla płaczów, krzyków i przekleństw.

Abigail i Cleo wzruszyły ramionami, a dziewczyna zerknęła błagalnie w moją stronę ze łzami w oczach. Potrząsnęłam głową na znak tego, że ja również nie wiedziałam nic o obecnym położeniu złotowłosej.

Zrezygnowany Emil rzucił nóż w bok, widząc, że nic nim nie zdziała i stworzył lodową kosę, którą zamachnął się na przeciwnika. Ten jednak chwycił ją między palcami i rozpuścił w mgnieniu oka. Jednak ta krótka chwila w zupełności wystarczyła mi, aby unieruchomić rewolucjonistę na parę sekund i dać chłopakowi możliwość ucieczki. Posłał mi krzywy, słaby uśmiech i czym prędzej czmychnął pomiędzy Zabójców Cienia, mieszających się z wszechobecnymi zwolennikami Asa.

Wróg przeklął siarczyście pod nosem i zerknął na nas przez ramię. Poczułam jak drżące ręce Naff obejmują mnie nagle. Bała się go, zupełnie jak ja gdzieś w głębi serca.

Przez chwilę miałam nieodparte wrażenie, że zaatakuje, jednak tylko prychnął pogardliwie pod nosem i ruszył w stronę płomieni, jednocześnie podpalając wszystko, co stało mu na drodze.

Pożar szalał już w pełni sił i powoli otaczał nas, zamykając w pułapce. Abby chwyciła mnie mocno za rękę i pociągnęła za sobą. Potykałam się o martwe ciała, gruz i własne nogi, ale nie przystawałam. Rozglądałam się za to wokół, rejestrując każdą szkodę, jaką wyrządził wszystkim As, by kiedyś zwrócić mu ją powiększoną dwukrotnie.

Po kamienicy nie zostało już żadnego śladu, nie licząc gruzu pod nogami, przysypanego masą trupów. Ludzie uciekli już dawno, bojąc się płomieni, gdzieś w oddali zawyła syrena strażacka. Na polu walki zostało już naprawdę niewielu. Przed oczami mignęła mi czupryna złotych włosów, przemieszczających się dynamicznie od jednego rewolucjonisty do drugiego.

Jeźdźcy przystanęli na chwilę w miejscu, a ja wyswobodziłam dłoń z uścisku Abigail. Czułam na sobie zabójcze spojrzenie Cleo, obserwujące mnie bacznie. Być może dlatego, że byłam ranna. Na szczęście nie było to coś poważniejszego.

– Hej, Królik! – Zawołała Naff, puszczając mnie i machając energicznie do towarzyszki, wbijającej właśnie nóż w kolejne ciało. – Koniec na dziś, wracamy!

Złotowłosa zwalczyła jeszcze ostatniego wroga i obróciła się w naszą stronę, chowając broń za pasek spodni. Uśmiechnęła się – całkiem uroczo jak na kogoś, kto zabił przed chwilą masę ludzi – i zaczęła schodzić z góry gruzu i ludzkich ciał.

– Życzę powodzenia temu, kto będzie to sprzątał – mruknęła pod nosem Abby, mierząc wzrokiem chaos, jaki panował na polu walki.

Skinęłam nieprzytomnie głową z wzrokiem utkwionym w Króliku. Płomienie lizały zawzięcie drzewa, następnie pożerając je w całości, a delikatny, chłodny wiatr gnał je wciąż dalej i dalej.

Mimo dużej ilości ofiar, przetrwaliśmy. Emil wrócił do Zabójców Cieni, gdzie mógł być bezpieczny ze swoją siostrą, a ja zostałam znów otoczona opieką Jeźdźców Chaosu, której tak niedawno nienawidziłam. Dziś po prostu się z nią pogodziłam.

Coś zaświszczało nad naszymi głowami. Od razu utkwiłyśmy wzrok w ledwo widocznej, kruczoczarnej strzale, która po chwili wbiła się głęboko w lewą pierś złotowłosej, dokładnie w miejscu, gdzie powinno być serce.

Słyszałam cichy pisk Naff i wstrzymywany przez nią oddech. Królik zachwiał się nieco, schodząc z wzgórza ciał i spojrzał zdziwiony na swoją pierś, z której polała się wąska strużka krwi. Podniosła z niej wzrok i spojrzała na nas z czystym przerażeniem w oczach.

Nie, wszystko było nie tak. Krew powinna trysnąć z jej piersi, a organizm od razu opaść bezwładnie. Jak dziewczyna wciąż trzymała się na nogach i żyła, jakby nic jej się nie stało?

Naff wybuchła głośnym szlochem, Cleo i Abby spojrzały po sobie i ruszyły po towarzyszkę, która zapewne chciała rzucić się w ich ramiona, ale była w zbyt wielkim szoku, aby to zrobić. Dziewczyny co chwila rzucały nerwowe spojrzenia w stronę strzały, szepcząc coś między sobą, a Naff wkrótce pobiegła w ich stronę.

Przez chwilę zastanawiałam się, czy również im nie pomóc, ale zaraz potem stwierdziłam, że lepiej będzie, jeśli zostanę i zaczekam. Tak też więc przyglądałam się z dziwnie ściśniętym żołądkiem Jeźdźcom Chaosu, których gorączkowe szepty były jedynymi przyjaznymi głosami między syrenami straży z oddali i trzasku ognia.