Rozdział pięćdziesiąty trzeci - You're not the one for me

Noc nie zapowiadała się na gwieździstą z powodu licznych chmur zalegających na niebie wieczorem. Postanowiły one jednak ustąpić miejsca księżycowi, emanującemu srebrzystym blaskiem i jego małym, rozświetlonym towarzyszkom.

Lekki wiatr muskał swoim dotykiem drzewa, które delikatnie stukały o szybę okna jednego z mieszkań na piętrze. Opadłe, jesienne liście wzbiły się w powietrze, aby na chwilę szybować w górze i opaść z powrotem na ziemię, jakby próbowały tańczyć razem z wiatrem.

W ciemnościach nocy zabłyszczała para fiołkowych oczu, ukrytych gdzieś między gałęziami dziwnie milczących drzew. Nie wydawały z siebie żadnego trzasku ani skrzypienia, tolerowały obecność intruza ze stoickim spokojem. Zdradziły go swoim miarowym stukaniem w okno dopiero kiedy przeskoczył z gałęzi na dość szeroki parapet okna, na szczęście pozbawionego kwiatów.

We wnętrzu mieszkania zaświecono mnóstwo świeczek zapachowych, których waniliową woń można było wyczuć z dość sporej odległości. Oświetlały pomieszczenie swoimi słabymi płomieniami, które po co chwila migotały się ostrzegawczo, jakby chciały zgasnąć i przywitać z powrotem mrok.

Do pokoju weszła dziewczyna, o keczupowych włosach i niebieskich oczach, ubrana w luźną sukienkę do kolan w kolorze mięty. Szczotkowała starannie włosy, starając się je spiąć w kucyk czarną wstążką. Przystanęła na chwilę w miejscu, mierząc wzrokiem rozstawione po pokoju świeczki, po czym zerknęła w okno, przyglądając się mu dłużej.

Intruz westchnął cicho, nie ruszając się jednak z miejsca ani na milimetr. Fiołkowe oczy odrobinę przygasły, drzewo na powrót stało się milczące, zaś dziewczyna wróciła do szczotkowania włosów.

– Ale jak złapać cię, gdy wyciągam dłoń, ty wymykasz mi się z rąk. – Zaczęła nucić po chwili, po czym usiadła na ławie w salonie, machając radośnie nogami nad ziemią.

W tym właśnie momencie intruz zdecydował się na wejście. Bez ogródek otworzył okno i z gracją wparował do środka, przeciągając się niczym kot. Jego białe włosy wyglądały w świetle księżyca na srebrne, czarny podkoszulek opinał delikatnie zarysowane mięśnie, na policzku widniała drobna, świeża blizna.

– Usłysz mój… – Zaczęła Naff, jednak przerwała i wydawała z siebie krzyk przerażenia, kiedy tylko usłyszała hałas. Wycelowała drżącą lekko dłoń ze szczotką w stronę okna i z przymkniętymi oczami zdołała wydobyć z siebie ciche i niepewne: – Ktoś ty?

Przybysz wzruszył ramionami, gasząc niektóre ze świeczek. Milczał, zastanawiając się nad odpowiedzią.

– Jest to dość trudne pytanie. – Stwierdził w końcu. – Ostatecznie można na nie udzielić wielu odpowiedzi, z czego niektóre nie byłyby wystarczająco zadowalające. – Zamilkł na chwilę. – Więc po prostu dziś będę twoim koszmarem. – Zakończył, chichocząc mrocznie.

Keczupowowłosa otworzyła oczy, a jej wyraz twarzy złagodniał. Opuściła dłoń i zamrugała parę razy oczyma, jakby nie mogła dowierzyć własnym oczom.

No tak, pomyślał Astley. Ostatecznie nie codziennie ktoś taki jak on wpadał do mieszkania przez okno, w dodatku nocną porą. Zazwyczaj preferował jeszcze ostrzejsze wejścia, które sprawiały, że tłumy wręcz zamierały.

– Astley? – wyszeptała cicho Naff, zeskakując z krawędzi stołu i przyglądając mu się, jakby widziała go po raz pierwszy. – Wróciłeś? – spytała.

– Nie, no co ty – prychnął, gasząc nagle wszystkie świeczki, co sprawiło, że w pokoju zapanował mrok, w którym lśniły tylko jego fiołkowe oczy. – Nie ma mnie tu, jestem tylko wytworem twojej wyobraźni. – Oznajmił głosem przepełnionym ironią. – Za chwilę nastąpi autodestrukcja.

Dziewczyna rzuciła się w jego stronę i przytuliła go mocno, tuląc prawy policzek do jego klatki piersiowej. Po chwili jej usta wykrzywił szeroki uśmiech.

– Jesteś tutaj. Naprawdę. – Stwierdziła. Astley odsunął ją od siebie i wsadził ręce do kieszeni, podpalając knoty świeczek na powrót. Jego twarz jak zawsze miała chłodny wyraz bez żadnych emocji wymalowanych na niej. Naff na chwilę spochmurniała, ale szybko wróciła do dawnej formy. – Wróciłeś do mnie, co oznacza, że się do mnie przywiązałeś. – Oznajmiła dumnie.

– Nie, to oznacza, że masz pełną lodówkę i mleko – prychnął, opierając się o ścianę. Rozejrzał się leniwie po pokoju, jakby badał najmniejsze szczegóły. – Odprawiasz jakieś seanse spirytystyczne? – Uniósł drwiąco brew, wskazując na świeczki. – Czy może chcesz spalić mieszkanie?

Dziewczyna założyła ręce na piersi i wróciła do stolika po szczotkę, czesząc włosy po pełnej długości.

– Wcale nie – mruknęła naburmuszona. – Mają stworzyć klimat. Po prostu – wyszeptała, a w jej oczach pojawiły się łzy. Astley zaczął powoli przeklinać to mazanie się Pomidorka.

– Usłysz mój krzyk, hm? – Zamyślił się, bębniąc palcem o ścianę. – Milcząc. – Stwierdził po chwili.

– Skąd wiesz? – Naff nie potrafiła ukryć zdziwienia, że chłopak poznał piosenkę, którą nuciła. Więc ją usłyszał. Zarumieniła się, pozwalając wielkim pomidorom zagościć na swojej twarzy.

– Znam się na muzyce – prychnął pogardliwie. – Chociaż muszę przyznać, że twoja wersja wersu „usłysz mój krzyk” była niesamowicie oryginalna. – Zaśmiał się mrocznie.

Keczupowowłosa zarumieniła się jeszcze bardziej.

– Nie moja wina, że akurat wtedy krzyknęłam! – Obruszyła się. – Poza tym nie śpiewałam dalej, bo mi przerwałeś – mruknęła.

– Nie kazałem ci przestać. – Wzruszył ramionami i zsunął się po plecach na podłogę, przeczesując włosy i doprowadzając je do tradycyjnego nieładu.

Naff westchnęła ciężko i po chwili usiadła obok Astleya.

– Usłysz mój krzyk, gdy patrzę, milcząc, usłysz mój krzyk, gdy płonę ciszą, usłysz choć raz, gdy ciebie wołam lub zabij uczucie, nim mnie pokona. – Zaśpiewała, po czym zerknęła ukradkiem na białowłosego, który trwał z wzrokiem utkwionym w ścianie. Ciekawe, o czym teraz myśli, pomyślała. Ale zanim zdołała go o to spytać, drgnął, jakby został wytrącony z myśli.

– Zaczynasz od środka – westchnął. – Zacznij od nowa. – Uśmiechnął się wrednie w jej stronę, jakby chciał ją wytrącić z równowagi. Na chwilę mu się to udało. Naff zarumieniła się po raz kolejny.

– Gdyby jutro miało nigdy nie narodzić się, uwierz, powiedziałabym ci wprost, że choć nie znasz mnie, ja czuję, że gdzieś w poprzednim życiu byłeś tak blisko mnie. – Zaczęła cicho i niepewnie, bojąc się, że zrobi coś źle i skompromituje się przed kimś bardzo, bardzo dla niej ważnym, ale gdy usłyszała swój lekko drżący głos, zacisnęła usta i kontynuowała z determinacją. – Choć spojrzenie me wydaje się tak zwyczajne, uwierz, że w środku cała drżę. Wiem, że czas jest dziś mym wrogiem, bo nasze ścieżki wkrótce rozejdą się… – Jej głos stał się pewny siebie i czysty, podobny do oryginalnego wykonania. Spojrzała na Astleya, który znów wydawał się zatopiony w myślach, jakby były bezkresnym oceanem, w którego głębi właśnie dryfował. Nie, nie dryfował, tonął. Musiała go uratować, najlepiej metodą usta – usta, ale wiedziała, że obecnie było to niemożliwe. Poczuła piekące w oczach łzy, oznakę zbliżającego się płaczu. Śpiewała aż tak koszmarnie, że chłopak wolał rozmyślać niż ją słuchać? Nie zwracała na siebie wystarczającej uwagi wydawaniem z siebie w miarę czystego, według jej uznania, brzmienia? Zamilkła. – Astley – wyszeptała cicho, choć w głębi swojego nienawidzącego pomidory serca nie chciała tego mówić, aby mu nie przeszkadzać. – Dlaczego nie zwracasz na mnie uwagi? – spytała niepewnie.

Białowłosy drgnął niepewnie i przeczesał leniwie włosy rozcapierzoną ręką, po czym powoli skierował na nią spojrzenie swoich błyszczących, fiołkowych oczu, które wpatrywały się w nią z nikłym cieniem zirytowania i sporą dozą chłodu, który zresztą wypisany był na całej twarzy. Czasami Naff zastanawiała się, dlaczego nie jest też chłodny w dotyku – odzwierciedlało by to idealnie jego charakter, dawało ostrzeżenie. Było jednak przeciwnie, ciało Astleya za każdym razem emanowało przyjemnym ciepłem.

– Dlaczego jesteś taki chłodny? – Kontynuowała, widząc, że nareszcie zwrócił na nią uwagę.

– I'm insane, well, I can feel it in my bones coursing through my veins, when did I become so cold? – Zaczął śpiewnym głosem, który sprawił, że Naff zadrżała na całym ciele. Idealnie czystym, tonem i dźwiękiem tak bardzo zbliżonym do oryginału. Dziewczyna poczuła, jak policzki zaczynały jej płonąć, a motyle w brzuchu zaczynały swój taniec, trzepocząc skrzydłami pod wpływem emocji. – For goodness sakes, where is my self control? If home is where my heart is, then my heart has lost all hope. – Zakończył, również śpiewając.

Keczupowowłosa otworzyła szeroko usta ze zdumienia, nie wiedząc już, co powiedzieć. Fakt, że chłopak, w którym zakochała się na zabój, potrafił śpiewać – i to jak śpiewać! – sprawił, że zapragnęła go jeszcze bardziej. Jej myśli od razu zaatakowało wyobrażenie tych licznych duetów, koncertów, na które poszliby razem, kołysanek śpiewanych wspólnym dzieciom – dwójce minimum, dziewczynki i chłopca, którzy odziedziczyliby po tatusiu fiołkowe oczy. Takie rzeczy dało się załatwić u pana Bociana, pomyślała Naff. Musiała w końcu do niego zadzwonić.

– U – Umiesz śpiewać? – wyjąkała cicho, wciąż nie wierząc wydarzeniom sprzed chwili.

– Nie. To tylko zwodnicze jęki mojej zbłąkanej duszy. – Oznajmił przepełnionym mrokiem głosem. – Słyszysz jej lament?

Naff zamrugała parę razy oczyma, próbując zrozumieć słowa wypowiedziane przez białowłosego, po czym nie widząc w nich sensu, który mogłaby odnaleźć, przyłożyła głowę do jego piersi, nasłuchując bicia serca. Uśmiechnęła się błogo, kiedy wreszcie usłyszała miarowy rytm i poczuła ciepło bijące od ciała, które tak bardzo pragnęła mieć przy sobie zawsze.

– Słyszę, jak puka do drzwi mojego serduszka – wymruczała. – Poczekaj, otworzę! – Zaszczebiotała radośnie.

Astley gwałtownie odsunął ją od siebie, chmurząc się.

– Do twojego serca może pukać doktor stetoskopem – prychnął, nie siląc się już nawet na dobrą ripostę. – Chociaż do niektórych desek do nawet dzięcioły pukają. – Uśmiechnął się wrednie pod nosem, chichocząc mrocznie.

Keczupowowłosa zacisnęła usta, powstrzymując się od płaczu. Chciała odpowiedzieć, ale czuła, że mogłoby to spowodować niekontrolowany płacz. Dlatego też milczała, patrząc załzawionymi oczyma na chłopaka, czekając, aż coś zrobi.

– When you feel my heat, look into my eyes. It's where my demons hide, it's where my demons hide. Don't get too close, it's dark inside, it's where my demons hide – wyszeptał melodyjnym głosem, z wzrokiem utkwionym gdzieś przed siebie. Milczał przez chwilę, a dziewczyna zaczęła się zastanawiać, co miał na myśli.

Demony w tak pięknych oczach? Niemożliwe.

– They say we are what we are, but we don’t have to be. I’m bad behavior but I do it in the best way. I’ll be the watcher of the eternal flame. – Zanucił po chwili, a Naff zdziwiła się, że śpiewanie w jej obecności wychodziło mu tak dobrze. Nie, poprawiła się w myślach. Dziwiło ją to, że w ogóle śpiewał w jej obecności. Tak pewnie i czysto, melodyjnie i… idealnie.

Dziewczyna pociągnęła nosem i bawiąc się końcówkami włosów, zerknęła nieśmiało na swojego towarzysza, na którego twarz padał blask księżyca. Uwydatniał nieco wystające kości policzkowe i błysk czający się we fiołkowych oczach. Wydawało się, że podkreślał urodę chłopaka, co jeszcze bardziej cieszyło keczupowowłosą.

– I see the fire in the sky, see it all around me. I said the past is dead, the life I had is gone. Said I won't give up until I see the sun. – Zaśpiewała pod wpływem chwili, nawiązując do wiecznego płomienia, o którym wspomniał Astley. Od razu przypomniała sobie też przeszłość, którą tak rozpaczliwie chciała porzucić. Westchnęła cicho i potrząsnęła głową, wlepiając spojrzenie w siedzącego naprzeciwko chłopaka i czekając na jego ruch. Zaśpiewa ponownie, zamilknie czy też zgasi ją niezbyt miłą uwagą?

– 'Cause the view from the top is beautiful but fleeting. The world seems to stop but looks can be deceiving. You're surrounded, but you'll always be alone. So pick a place, pretend it's home. – Zamruczał w odpowiedzi. Serce Naff zadrżało z radości. Takie wymienianie się cytatami z losowych piosenek – z czego jeszcze większość znała – było prawie jak duet! Uśmiechnęła się mimowolnie pod nosem, ale zaraz potem spochmurniała. Chwila, ton Astleya był poważny i choć ciężko było to wyczuć – odrobinę smutny.

Czyżby zaczął śpiewać o sobie?

W sumie ona właśnie to robiła. Wybierała starannie cytaty z setek piosenek, które znała, aby zaśpiewać te najbardziej odnoszące się do niej, jakby swobodnie rozmawiała z białowłosym, wcale nie śpiewając w prawie duecie.

– You can't quit until you try, you can't live until you die, you can't learn to tell the truth until you learn to lie. – Odpowiedziała mu cytatem ze swojej ulubionej piosenki, nawet, jeśli nie za bardzo tutaj pasował. Nie była to rozmowa, ale wymiana spostrzeżeń i przeżyć.

– Alone again, haunted by all your shadows and memories. Coldest rain hides emotions that are pouring from me to you. Crazy again, forced to face all truth and exist. - Przeniósł na nią swój wzrok, w którym ujrzała chłód i brak emocji, a przede wszystkim smutku, który wyczuwała momentami w jego głosie. A może po prostu jej się wydawało?

– Let it out, let it out, you can scream and you can shout. Keep your secrets in the shadows and you'll be sorry. – Odparowała.

– You don’t know anything about me. – Stwierdził lakonicznie, po czym podniósł się z ziemi i oparł o ścianę, której chłód poczuł przez cienką tkaninę koszulki.

– Frozen inside without your touch, without your love, darling only you are the life among the dead. – Zanuciła, obserwując bacznie każdy ruch chłopaka. Znajdował się niedaleko okna, a jako że nie mogła wskoczyć do jego głowy i przejrzeć jego myśli – co w sumie zrobiłaby z chęcią – nie wiedziała, czy nie miał przypadkiem w planach uciec.

– I'm scared to get close and I hate being alone. I long for that feeling to not feel at all. The higher I get, the lower I'll sink. I can't drown my demons, they know how to swim. - Ściszył głos, przeczesując rozcapierzoną dłonią włosy.

– With you I fall. It's like I'm leaving all my past in silhouettes up on the wall. With you I'm a beautiful mess. It's like we're standing hand in hand with all our fears up on the edge. So stop time right here in the moonlight, Cause I don't ever wanna close my eyes. – Zacytowała, śpiewając. Tym razem mogła stwierdzić, że jej wokal wyszedł całkiem nieźle.

– I never bought a suit before in my life, but when you go to meet God you know you wanna look nice. – Zaśmiał się, a Naff zadrżała pod wpływem tego dźwięku. Jeszcze nigdy nie słyszała w jego obecności tak przerażającego śmiechu, który wydawałby właśnie on. Przez chwilę łudziła się nawet, że to dziwne odgłosy zza okna, ale prawda uderzyła ją wraz z kolejnym śpiewanym cytatem: – I never thought I’d feel this, guilty and I’m broken down inside, livin’ with myself, nothing but lies. I always thought I’d make it, but never knew I’d let it get so bad, livin’ with myself is all I have. I feel numb, I can’t come to life, I feel like I’m frozen in time. Livin’ in a world so cold, wasting away. Livin’ in a shell with no soul. – Zanucił ku zdumieniu keczupowowłosej, która trwała nieruchomo. Zaśpiewał tak dużo, pomyślała, a zaraz potem dodała: i to tylko w jej obecności. Chociaż musiała przyznać, że ta nagła zmiana panującego w pomieszczeniu nastroju nie była zbytnio przyjemna.

– Who's gonna fight for what's right? Who's gonna help us survive? We're in the fight of our lives. – Odpowiedziała. Płomienie świec zaczęły drgać, blask księżyca przygasł razem z gwiazdami. Astley uśmiechnął się złowieszczo i pstryknął palcami, gasząc światło w pokoju.

Naff wstrzymała oddech, kiedy poczuła falę ciepła przy swojej szyi. Przymknęła oczy z przerażenia, jakby miałoby to cokolwiek pomóc i pisnęła cicho.

– You should have known, the price of evil and it hurts to know that you belong here, yeah. Oooooh it's your fucking nightmare! – warknął, na co keczupowowłosa podskoczyła ze strachu. Po jej policzkach zaczęły spływać łzy. Ciepło, które czuła przy szyi, zwiększyło się.

– When you walk away, nothing more to say, see the lightning in your eyes, see ‘em running for their lives – wyszeptała drżącym głosem, tracąc całą odwagę i pewność siebie. Drżała na całym ciele, a jednak doskonale wiedziała, że Astley nic jej nie zrobi. Nie mógłby. Nie on.

– You better run, better run, better run, yeah I’m coming after you, when you’re sleeping at night, yeah there’s nothing you can do, there’s no place you can hide, cause I’m coming after you… – Zamruczał jej do ucha, chichocząc pod nosem. Odgarnął włosy z karku dziewczyny, a jego dotyk wydawał się Naff nagle lodowato chłodny.

Usłyszała po chwili cichy syk, po którym pokój znów rozświetliły płomienie świec. Przed sobą miała twarz białowłosego, którego usta wykrzywiły się w sztucznym, współczującym uśmiechu. Oczy błyszczały niebezpiecznie, mieniła się w nich dziwna iskra, której keczupowowłosa nie potrafiła rozszyfrować.

Wstrzymała oddech po raz drugi.

– And I mean if you believe, that there is something still between you and me, then baby honestly, yeah. – Zamilkł na chwilę I uniósł delikatnie podbródek Naff dwoma palcami, wpatrując się w jej oczy. Dziewczyna poczuła, jak jej serce przyspiesza. – You're not the one for me. – Zanucił na koniec, uśmiechając się zawadiacko i puszczając ją. Zaśmiał się jeszcze cicho, po czym zniknął w fioletowych płomieniach.

Naff wpatrywała się w pustą przestrzeń, w której stał przed chwilą jeszcze parę minut, zanim przyjęła wszystko do wiadomości. Serce ścisnęło się jej mocno w piersi, do oczu zbiegły się łzy, nogi zadrżały, ciało upadło bezwładnie na kolana, wstrząśnięte nagłym szlochem, który można było usłyszeć przez otwarte jeszcze okno pokoju.

Nie minęła nawet minuta, kiedy drzwi otworzyły się z impetem. Dziewczyna zerknęła w ich stronę, mając nikłą nadzieję, że to Astley, który wrócił, jednak zamiast niego ujrzała swoją złotowłosą towarzyszkę.

– Naff – wyszeptała drżącym głosem. Keczupowowłosa zmierzyła ją wzrokiem. Smagane przez wiatr włosy, czerwone oczy, mokre od łez policzki, usta wykrzywione w podkowę, niepasująca do reszty niebieska sukienka. Na chwilę przestała myśleć o Astleyu, martwiąc się o Królika. Zanim zdołała jednak spytać, co się stało, dziewczyna ją uprzedziła. – Collin. Collin zginął.

Jej szloch zagłuszył wybuch eksplozji gdzieś w oddali.

 

___________

Bang i Naffstley! >D

Spis piosenek, z których cytaty się tutaj znajdują:

Shawn Mendes, Bring it back

Avenged Sevenfold, Nightmare

Can you feel my heart, Bring me the horizon

Diecast, the coldest rain

Evanesceance, Bring me to life

Fall Out Boy, Immortals

Falling in reverse, I’m not a vampire

Fit for rivals, Damage

Hollywood undead, Bullet

Hollywood undead, Another way out

Imagine dragons, demons

Marta Bijan, Milcząc

Beth Crowley, Pretend Its’s Home

Red, Hold me now

Sixx am, life is beautiful

Sixx am, this is gonna hurt

Skillet, Hero

We the kings, sad song

Three Days Grace, World so cold

The offspring, You’re gonna go far, kid