Zapowiedź czegoś nowego!

Dzień dobry wieczór! :3
Dziś przybywam z czymś nowym, a mianowicie z zapowiedzią nowego opowiadania, jakie powoli się szykuje w mojej głowie. Nie ma wciąż tytułu, dlatego jeśli ktoś ma jakiś pomysł po przeczytaniu tego tu, niech śmiało pisze.
Tak więęęc:

Tematyką będą demony, o których wreszcie "odważyłam się" pisać. Całość lekko w klimacie średniowiecza, które ubóstwiam. Otóż: główna bohaterka, prowadząca dość skomplikowane życie, które nareszcie zaczyna się układać, spotka niespodziewanego gościa, który przewróci jej życie do góry nogami. Okaże się, że została wezwana przez władcę demonów, który zechciał pojąć ją za swoją żonę *średniowiecze wiele, głupio mi o tym pisać*. Historia będzie opowiadać o tym, jak przeistacza się ze zwykłego człowieka w demona a także innych drobnych sprawach, ważnych czy też mniej ważnych.
Prace nad tym trwają. Napisany mam wstępnie rozdział pierwszy, a w głowie mam pomysły na ogół, takie jak na przykład cały wątek miłosny, charakterki niektórych bohaterów czy też hierarchia demonów. Wiem, że może to w jakiś sposób nawiązywać do "W cieniu nocy" Naff (może dlatego, że demony), ale mam nadzieję, że się mylę. Jak mi pójdzie? Nie mam zielonego pojęcia. Boję się, że nie zostanie to przyjęte zbyt dobrze, a ja sama w końcu nie podołam. Jednak nadzieję mam i byłoby świetnie, gdyby utrzymało się tak przez dłuższy czas. Na koniec fragmencik. Niektórzy mogą go skojarzyć z cytatem, jaki kiedyś wstawiałam na stronkę, ale był to tylko drobny koncept, który rozbudowałam.

"            - I pomyśleć, że ten stary piernik wciąż mnie szuka. – Dobiegł mnie ciepły, rozbawiony głos. Bez wątpienia należał do osobnika płci męskiej, jednak dlaczego wydawało mi się, że jego źródło znajduje się pod moim łóżkiem?

Usłyszałam cichy chichot i z rosnącym przerażeniem pochyliłam się do przodu, aby spojrzeć na podłogę, gdzie ujrzałam głowę i część klatki piersiowej młodego, nastoletniego chłopaka o rozwichrzonych różowych włosach, przez które przebijały się blond pasma, wypłowiałe miejscami od słońca i czarnych niczym noc oczach, iskrzących się radośnie, które kontrastowały z bladą cerą twarzy o nieco wystających kościach policzkowych. Jego usta wykrzywiał radosny uśmiech, jakby bawiła go zaistniała sytuacja.

Nie licząc różowych włosów, opis chłopaka zgadzałby się z tym podanym przez pana Pachina, jednak nie miałam co do tego pewności. Nie mogłam nawet określić wzrostu nieznajomego z łatwego powodu – leżał w większości pod moim łóżkiem. Jak i kiedy się tam dostał – nie miałam pojęcia. Siedziałam w pokoju przez cały czas od przyjazdu, a mój słuch był dość wyczulony na bodźce z zewnątrz, więc nie było możliwości, aby zakradł się tu niepostrzeżenie. W takim razie czekał tu już wcześniej? A może zagłębiłam się w myślach tak bardzo, że nie zwracałam uwagi na otoczenie?

- Ma powód. – Usłyszałam z kolei ciche westchnięcie i odszukałam wzrokiem właściciela tego głosu. Była to dość drobna, zielonowłosa dziewczyna, której nogi zwisały z krawędzi szafy i kołysały się delikatnie. Ubrana była w rozkloszowaną czarną suknię, którą można by bez problemu założyć na pogrzeb, a oczy w kolorze błękitu podkreśliła szarą kredką. Wyglądała dość nietypowo, jednak całkiem nieźle. – Zabiłeś w końcu jego rodzinę – dodała po chwili, wlepiając wzrok w podłogę.

Blondyn przewrócił teatralnie oczami, jakby słyszał to zdanie już po raz setny, a zabijanie było całkiem normalną czynnością, jaką wykonywał każdy dobry obywatel.

- To było dziesięć lat temu – mruknął niezadowolony. – Ile jeszcze razy będziecie mi to przypominać? – Uniósł do góry brew, wciąż nie ruszając się spod mojego łóżka. Było mu aż tak wygodnie czy szukał potworów?" 

I co o tym sądzicie? Pisać, czy jednak porzucić jak na razie całą ideę?