Rozdział czterdziesty drugi: Jestem szklanką

Rozdział 42 jest troszkę... dziwny. W większości są to przemyślenia, dialogu tutaj raczej mało. Ogólnie to tytuł taki fajny. >D Jak już to stwierdziłam, "jestem serem" Emila i "jestem szklanką" Lucy tak bardzo! Włóżmy ser do szklanki, huehue nie. Przepraszam za taką chaotyczną notkę i dziwne myśli. ;___;
Przypomnę jeszcze o "konkursie", a, i spytam jeszcze jak podoba się nowy nagłówek. Trzeba było rozjaśnić nieco stronę! >D
______________________________________

             Zapach pieczonych w piekarniku ciastek roztaczał się po całym domu, kusząc, aby skonsumować je zaraz po tym, jak będą gotowe do spożycia. Dwie dziewczynki, siostry, siedziały obok siebie na stole i wlepiały wzrok w tacę z ciastkami, które zrobiły same. Nie odbyło się to bez kłótni, ale ostatecznie ustaliły, że nawet razem posprzątają, żeby ich mama nie musiała potem robić tego za nie. Nie odzywały się, jakby słowa przerywające ciszę mogłyby popsuć tą neutralną więź, jaka zawiązała się między nimi na krótki czas. Cienka i niewytrzymała, skłonna do rozerwania się nawet przy małym sporze. Była niczym pajęcza sieć, która mogła przerwać się nawet przy lekkim powiewie letniego wiatru i poszybować gdzieś daleko, by w końcu opaść między zielone źdźbła trawy i nie połączyć się ze swoją drugą połową już nigdy.

- Moje ciastka na pewno będą pyszne – odezwała się po chwili jedna z nich, ta z włosami o szkarłatnych końcówkach, machając radośnie nogami zwisającymi z krawędzi stołu. – Dałam dużo cukru waniliowego. – Dodała po chwili.

- Będą za słodkie – prychnęła cicho druga. – Dżem, którego dodałam ja, sprawi, że ciastka nie będą ani za słodkie, ani za suche. Idealne połączenie. – Uśmiechnęła się triumfalnie, nawijając kosmyk włosów na palec.

- Dżem, który dodałaś sprawi, że ciastka będą odrobinę kwaśne, co doprowadzi do tego, że konsument bardziej skupi się na tym aspekcie, aniżeli na słodkości. – Wyśmiała siostrę dziewczyna.

- Wcale nie. – Obruszyła się. – Będą doskonałe. Ludzie będą chcieli zapłacić miliony, żeby ich spróbować. – Wystawiła język, wykazując swoje nastawienie co do odzywek rodzeństwa.

- Powinnaś im raczej płacić za zjedzenie czegoś takiego – odparła.

- Nie zadzieraj ze mną, Rosie.

- A ty ze mną, Ravie.

- Moje ciastka będą pyszne.

- Chciałaś raczej powiedzieć „ohydne”.

- Rose.

- Raven.

Zaraz po tym jedna z nich rzuciła się na drugą z pięściami i zdeterminowaną miną, jakby walką chciała wymusić to, że siostra odszczeka to, co powiedziała o ciastkach. Może i wydawało się to dla innych błahym powodem, dla którego z pewnością nie warto się bić i zabiegać o swoje racje, jednak dzieci widziały to w innym świetle, zwłaszcza, jeśli chodziło o rodzeństwo i spory pomiędzy nimi.

Zacięta walka trwała, a dziewczynki przekrzykiwały się co chwila, protestując i wołając, że to właśnie jej ciastka będą najlepsze, a drugiej z nich – okropne. Do akcji wkroczyły obok pięści produkty kuchenne, takie jak mąka czy jajka. Przecinały co chwila powietrze, nieudolnie wymierzone w przeciwnika i trafiały w ścianę, lodówkę czy szafkę. Jedno z jaj zabłądziło i zamiast uderzyć w ścianę, rozbiło się dosadnie na zamazanej w dalszym ciągu twarzy brata, który akurat wszedł do kuchni po mleko. Na jego szczęście było już ono odrobinę stłuczone dzięki wstrząsom, jakie występowały obecnie w kuchni, toteż nie skończyło się tragicznie. Ale nawet mimo jego cichego warknięcia ze złości, dzieci nie przestawały walczyć. Otarł więc twarz rękawem bluzki i podszedł do nich, mrużąc złowrogo oczy.

- Przestańcie. – Rozkazał siostrom, próbując je rozdzielić i przerwać całą tą farsę, jednocześnie zastanawiając się, jak tak małe dzieci mogą się kłócić co chwilę, bez żadnego poważniejszego powodu. Kiedy nareszcie dziewczyny zostały rozdzielone, łypiąc na siebie spod grzywek, spytał: - O co znowu poszło?

- Ciastka – mruknęły jednocześnie, wskazując palcem na piekarnik, gdzie powoli zwęglały się już trzymane za długo w wysokiej temperaturze wypieki. A to wszystko przez jedno, mało znaczące nieporozumienie.

Jak przystało na dobrego brata, chłopak pokręcił głową i zerkając to na jedną, to na drugą siostrę, stwierdził:

- Spróbuję ciastek każdej z was. – Zdecydował dla dobra sióstr.

Dziewczynki popatrzyły na siebie znacząco i cała złość odpłynęły z ich twarzy w jednej chwili. Rzuciły się na brata i – ku jego zdziwieniu – zaczęły wypychać go z kuchni.

- Co wy robicie? – spytał zdezorientowany, próbując oprzeć się ich sile, która była duża jak na małolaty.

- Te ciastka nie są dla ciebie, debilu! – warknęły równocześnie, po czym roześmiały się perliście, sprawiając wrażenie dobrych przyjaciółek, a nie kogoś, kto przed chwilą obrzucał się połową zawartości szafek kuchennych. 

Z telewizora nieopodal dobiegały mnie dźwięki wesołych pingwinów mknących poprzez lodowce i śnieżne pagórki oraz szelest opakowania żelków, które trzymała w swoich wszędobylskich łapkach Sally, wpatrzona jak zwykle w ekran. Oglądała kolejny program dokumentalny o pingwinach, a ja po raz kolejny zastanawiałam się, po co to robi. Zawsze myślałam, że kieruje się zasadą „jestem pingwinem i nic co pingwinie nie jest mi obce”, ale gdyby tak było, nie poświęcałaby tyle czasu na odkrywanie tajemnic tych ptaków.

Ułożyłam notatnik od Jeźdźców Chaosu na moich kolanach tak, aby z nich nie spadł i postukałam ołówkiem w rozpoczęty przed chwilą szkic Sally. Korciło mnie, aby opisać w zeszyciku wizytę Blake’a i uwiecznić go na papierze, ale nawet jeśli ręce mnie świerzbiły, aby to zrobić, zaciekle się od tego powstrzymywałam. Jeśli dziewczyny dowiedziałyby się o tym, natychmiast zarządziłyby interwencję monitoringu mojego domu, co skutkowałaby brakiem prywatności, której i tak miałam już niezbyt wiele. Wciąż miałam wrażenie, że za oknem czai się Quatro, jakby czekało na zły ruch z mojej strony, aby uratować moje życie, które nagle wydało mi się kompletnie bez celu i logiki. Bo skoro już raz umarłam, dlaczego postanowiono mnie wskrzesić? Taka kolej rzeczy. Rodzimy się, umieramy. Idea ta nie zawiera punktu „a potem nas wskrzeszają”. Chociaż można by to uznać za nawiązanie do reinkarnacji, tyle że nie odradzamy się w innym ciele, ale w tym samym, co wcześniej. Kontynuując przerwane życie, jakby poprzednia śmierć była tylko krótką drzemką, a nie wieczystym snem, jak to opisuje ją wielu ludzi.

Blake. Władca Cieni, intrygujący posłaniec Asa. Na samą myśl o nim do głowy przychodziły mi setki pytań. Dlaczego zgodził się na pewnego rodzaju przysługę dla rewolucjonisty? Miał z tego jakąś korzyść, został do tego zmuszony czy też dobrowolnie się zgłosił? A jeśli już obstawiałabym opcję pierwszą: co miałby dostać w zamian? Część władzy? Szczerze w to wątpiłam. As nie wydawał mi się osobą, która chciałaby dzielić się władzą i ludźmi pod swoimi rządami. Może obiecał on Blake’owi bezpieczeństwo podczas walk? Jemu i jego bliskim, jeśli takowych miał? Wiedziałam, co ludzie są w stanie zrobić dla swoich bliskich. Mogłam dostrzec to u siebie i swoim przywiązaniu do Emila, tęsknocie, jaką czułam, nie widząc go nawet przez przeszło tydzień. Czas wydawał mi się być wężem, pełzającym powoli wzdłuż linii życia, jakby uważał, żebym nie przegapiła ani jednego fragmentu tej niesamowitej układanki, która tkwiła w rozsypce.

Wracając jednak do tematu nowo poznanego przybysza – był on w ogóle człowiekiem? Do jakiej kategorii można zaliczyć Władcę Cieni? Tej samej, co jego podwładnych? Może system w cienistym królestwie był podobny do tego za dawnych czasów. Wszyscy podążali za najsilniejszym osobnikiem, który kiedy już objął władzę, starał się eliminować wrogów jak najszybciej, aby nie stracić swojej pozycji. Jednym słowem – samolubny typ, pragnący władzy. Porównałam do tego opisu Blake’a i stwierdziłam, że mógłby taki być. Irytujący, ironiczny, chamski, tajemniczy cwaniak, a jednocześnie władczy i chwilami przerażający – idealny materiał na władcę. Może tak naprawdę to on był Asem stojącym na czele rewolucji? Ale w takim razie dlaczego podawałby się za jego posłańca? Aby uśpić moją czujność? Sama nie wiedziałam, co myśleć o jego powiązaniu z całą rewolucją. Wszystko plątało mi się w głowie, jakby myśli były kablami, krzyżującymi się i tworzącymi kłopotliwe, trudne do rozwiązania supły. Wolałabym o tym nie myśleć, odciąć się od rzeczywistości i żyć własnym życiem, ale byłam z tym powiązana – Zabójcy Cienia brali udział w rewolucji, a co za tym szło – także Emil. Im szybciej to zakończymy, tym szybciej go odzyskam. A wtedy zadbam o to, aby już nic nam nie przeszkodziło.

- Lucy, musisz wreszcie mianować Emila Mrocznym Żniwiarzem. – Usłyszałam nagle stanowczy głos Sally, który wyrwał mnie z prądu rozmyślań. Zerknęłam na nią kątem oka, przeklinając w duchu jej dość dobrą jak na pingwina pamięć.

- Nie mogę, Sally – westchnęłam. – Nie potrafię.

- Musisz to zrobić! – Oburzyła się dziewczynka, wyłączając telewizor i rzucając pilot gdzieś w kąt, po czym spojrzała na mnie mądrym wzrokiem znawcy. – Jeśli Żniwiarze nie będą mieli przywódcy, nie będzie żniw, a przez to dusze będą błąkały się po ziemi, nie doczekując się nigdy szczęścia. Niektóre z nich mogą trochę zwariować i opętać ludzi, inne mogą straszyć jako duchy. Brak Mrocznego niesie ze sobą tylko problemy. – Wyjaśniła.

Uniosłam brwi, zdziwiona nową informacją, jaką podała mi moja towarzyszka. Więc Mroczny Żniwiarz był aż tak ważny? Myślałam, że jeśli go po prostu nie będzie, Żniwiarze rozproszą się i będą działać nieudolnie na własną rękę.

-  Nikt nie był tak łaskawy mi o tym powiedzieć – prychnęłam po chwili, czując iskrę złości, która narodziła się we mnie, chcąc zostać płomieniem, a następnie ogniem, szalejącym we wnętrzu i chcącym zniszczyć wszystko, co napotka na swojej drodze. – Najukochańszy Lucyfer wciąż milczy.

- Mówiłam ci już, że nie możesz go za to winić! – krzyknęła zbulwersowana Sally, zaciskając dłonie na swojej różowej bluzce w kropki.

- To on zrujnował moje życie – warknęłam złowrogo. – Jest jak najbardziej winny.

- To on dał ci życie! – odpowiedziała dziewczynka.

- Niby jak? – Uniosłam brew wyczekująco.

-  To on prosił o to, żeby cię ożywili – mruknęła. – Musiał chodzić po zaświatach i załatwiać mnóstwo „formalności”. – Nakreśliła w powietrzu cudzysłów.

- Ale teraz je zrujnował. – Ucięłam, spuszczając wzrok i wlepiając go w stronę notatnika.

- TO NIE ON! – wybuchła nagle Sally, stając na kanapie i machając rękoma z oburzenia. Nawet mimo ludzkiej formy przypominała mi teraz małego pingwinka.

- A ty co go tak bronisz? – Uniosłam brew, rzucając towarzyszce podejrzliwe spojrzenie.

- Bo to między innymi z nim trzymam się odkąd się wyklułam – mruknęła niechętnie dziewczynka, uspakajając się nieco i siadając z powrotem na miękkich poduszkach ułożonych na sofie.

Zamilkłam, próbując odnaleźć w pamięci datę wyklucia się Sal. Wędrowałam pomiędzy wspomnieniami chwil, jakie z nią spełniłam, zaglądałam w ważne dla mnie informacje, zerknęłam nawet do rozmów z Lucyferem, jednak nie znalazłam nic.

- A kiedy to się wyklułaś? – zapytałam niepewnie.

- Nie wiem, czy mogę ci to powiedzieć – westchnęła po chwili zastanowienia. – Ale zobaczymy czy po zdradzeniu prawdy zacznie coś płonąć. Jeśli tak, to oznacza, że za bardzo to ingeruje w twoją przeszłość i Lucek się wkurzył. – Zaśmiała się cicho. –  Ale wiesz, zrobię to. Powiem. Żeby zrobić mu na złość. – Jej usta wykrzywił iście diabelski uśmiech, jakby wiedziała, że Lucyfer to słyszy. Ostatecznie do czeluści Piekła docierał nawet najmniejszy szept, jeśli Diabeł mu się przysłuchiwał.

-  Zrobisz to, nawet jeśli może się to dla ciebie źle skończyć? – Zdziwiłam się.

Sally wzruszyła ramionami.

- A niby co takiego może mi zrobić ten stary dziadyga? – spytała głośno, jakby kierowała te słowa właśnie do Lucyfera, a gdy ujrzała, że nic nie zapłonęło, westchnęła cicho. – Wyklułam się dziesięć lat temu, 23 maja, zaraz po północy. – Oznajmiła, uśmiechając się. – Miałaś wtedy sześć lat.

Zaczęłam bawić się włosami, nie wiedząc już co zrobić z dłońmi.

- Mogę wiedzieć… gdzie? – spytałam po chwili.

Dziewczynka rozglądnęła się niepewnie, jakby spodziewała się nagłego samozapłonu firanek czy poduszki, ale odetchnęła z ulgą, nie widząc niczego podejrzanego.

- W tym domu. Na tej kanapie – odpowiedziała cicho.

- I… co dalej? – Ciągnęłam, dziwiąc się coraz bardziej faktami z życia przyjaciółki. Może byłyśmy ze sobą blisko, jednak podczas gdy ona wiedziała o mnie wszystko, tak ja nie wiedziałam o niej prawie nic.

- Nie mogę. – Sally pokręciła smutno głową, spuszczając wzrok i zaciskając mocniej dłonie na swojej koszulce.

- Co takiego zrobi ci Lucyfer, jeśli powiesz mi co nieco? – prychnęłam.

- Zabije mnie – odpowiedziała z całkowitą powagą w swoim słodkim głosie dziewczynka.

- Nie zrobi tego. – Stwierdziłam, śmiejąc się niemrawo pod nosem. Lucyfer nie byłby w stanie zabić kogoś takiego jak Sally, prawda? Była uroczą, malutką dziewczynką, moją najlepszą przyjaciółką. Jedyną osobą, której mogłam zaufać podczas nieobecności Emila. Kiedyś zaliczałabym do grona tych osób Jeźdźców Chaosu, ale kiedy zobaczyłam, że nie były tylko milutkimi dziewczynami pomagającymi ludzkości, zmieniłam zdanie. Miałam nieodparte wrażenie, że ujrzałam jedynie niewielką część ich mrocznej strony, ukrytej gdzieś w zakamarkach duszy przed światem. Chciały się zmienić i nie twierdziłam, że tak nie było. Zmieniły się, to fakt. Ale nie mogły zatrzymać w sobie już zawsze przeszłości. Prędzej czy później wyjdzie ona na jaw i ujrzy światło dzienne, jednak zrobi to powoli, pełzając niczym leniwy wąż, czekający na odpowiednią chwilę.

- Właśnie że tak. – Zerknęła na mnie ukradkiem, jakby śledziła każdą zmianę zachodzącą w mimice mojej twarzy. – Jest gotów zabić za ujawnienie choćby cząstki twojej przeszłości.

- Dlaczego? – warknęłam, momentalnie czując złość skierowaną w kierunku mojego diabelskiego wujka.

- Nawet tego nie mogę powiedzieć – westchnęła smutno Sally.

- Oczekuje, że będę cierpliwie czekać, aż wspomnienia ze snów ułożą się w całość? – prychnęłam, zaciskając dłonie w pięści. – Nie mogę siedzieć tak bezczynnie! – Oburzyłam się.

- Nie siedzisz bezczynnie. Odkrywasz przeszłość, spotykasz się z tym kłamliwym debilem Astleyem, przeciwstawiasz się rewolucji. – Wzruszyła ramionami. – To dość sporo. – Stwierdziła.

- Sally, trudno jest żyć, jeśli nie zna się przeszłości – jęknęłam. – Nie wiem nawet, kim są moi rodzice. I czy jeszcze żyją.

-  Ja także nie wiem, kim byli moi rodzice – mruknęła Sally. – Nie widziałam ich nigdy na oczy. Tak samo jak mojego domu. – Zniżyła głos, który przybrał nostalgiczny wydźwięk. – Znam rodzinę tylko z opowieści i tych durnych filmów dokumentalnych! – warknęła niczym prawdziwa wojowniczka, ale po chwili wróciła do roli bezbronnej dziecinki. – Chciałabym ich spotkać, ale…  - Zamilkła na chwilę. – Ale jak. Przecież oni są na biegunie, podczas gdy ja siedzę tutaj jako człowiek – wyszeptała.

- Ja jestem twoją rodziną. – Przytuliłam ją, dziwiąc się nagłemu impulsowi, jaki przeszedł moje ciało. Nigdy nie stwierdziłabym tego na głos. Zapewne dusiłabym to w sobie tak, aby Sal miała się domyślić, jaka więź nas łączy.

- Wiem, Lucy. Ale chciałam spotkać się z moją rodziną. Słyszałam, że miałam brata, który zawsze mi podpierniczał żelki. – Pociągnęła nosem, jakby miała zamiar się rozpłakać, a ja modliłam się w duchu, aby tego nie zrobiła. – I mówili, że nic mu wtedy nie mówiłam, bo był tak uroczy, że… że nawet go nie biłam za te kradzieże! – Wyznała. – Ale nie zobaczyłam go nigdy. Chciałabym się z nim spotkać i spytać, jak naprawdę jest tam o, gdzie jest dużo śniegu przez cały rok – westchnęła cicho.

- Spotkasz go kiedyś. – Uśmiechnęłam się do niej ciepło i rozczochrałam jej atramentowe włosy, jednocześnie czując pewnego rodzaju poczucie winy. Znałam Sally od tylu lat, a o jej przeszłości dowiadywałam się dopiero teraz. Czy właśnie tak zachowałaby się dobra przyjaciółka czy też siostra? Zacisnęłam usta, czując narastające pieczenie w oczach. Nie mogłam się rozpłakać. Miałam być twarda, nieustraszona. Wszystkie uczucia panujące wewnątrz mnie nie miały prawa wydostać się na zewnątrz, ich przeznaczeniem było pozostać w moim wnętrzu, czyniąc w nim istną burzę.

Tęsknota, nostalgia, nienawiść, smutek, miłość, chęć poznania prawdy, zirytowanie, ból… Mogłabym wymieniać w nieskończoność. Sama dziwiłam się, jak wiele uczuć może się we mnie pomieścić. Zawsze myślałam, że człowiek jest pustą szklanką, którą wypełniają uczucia. Jeśli było ich zbyt wiele, wylewały się z pojemnika i znikały, ustępując miejsca nowym. Każdy człowiek był inny, dlatego też każdy miał inny kształt swojej szklanki. Miałam wrażenie, że jestem długim, niekończącym się wazonem, w którym mogło pomieścić się naprawdę dużo uczuć. Być może nawet zbyt wiele. Były w środku, nie wylewały się, jednak mieszały ze sobą. I tak radość, cięższa od innych uczuć opadła na dno, jednocześnie odchodząc w zakończenie, zaś ból wzniósł się ku górze na pierwszy plan. Kolory reprezentujące kolejne uczucia plątały się z innymi, tworząc nieokreślonego koloru substancję. Odrażającą, pogmatwaną, sprawiającą wrażenie wyssanej z życia i radości. Czy właśnie taka byłam w środku? Zatrzymywanie w sobie tego wszystkiego powoli zaczynało mnie przerastać. Czułam, że następne krople będą tymi przepełniającymi czarę. Że w końcu wybuchnę i… Właśnie. I co? Nie miałam pojęcia. Chwilami miałam wrażenie, że nie znałam samej siebie, dlatego bałam się tego momentu. Rozpłaczę się jak dziecko i zacznę jęczeć nad swoim losem czy też wpadnę w trans zabijania wszystkiego, co się rusza, nie zważając na konsekwencje lub błagania o darowanie życia.

Wszystko zależało od ostatniej kropli, która sprawi, że wzburzy się we mnie nagła fala uczuć, którą tymczasem wolałam jeszcze wstrzymać. Pozostali nie musieli wiedzieć, co działo się wewnątrz mnie. Śmiałabym nawet stwierdzić, że tak było lepiej.

I na koniec tak troszkę nietypowo, bo dziwne pytanie ode mnie - a Ty jaką szklanką jesteś?