Rozdział czterdziesty: (Nie)grzeczny kotek

              Promienie słońca wpadały do pokoju przez okno, padając na twarz keczupowowłosej dziewczyny, wtulonej w pierś białowłosego. Zbłąkana ptaszyna usiadła na parapecie i zaćwierkała parę razy radośnie. Mimo zbliżającej się zimy zwierzę zostało w mieście i cieszyło oko swoją delikatnością i prostotą życia.

Naff otworzyła oczy, ziewając przeciągle, po czym zorientowała się, że wciąż leży na klatce piersiowej chłopaka. Nie odrzucił jej, a co najlepsze – został przy niej na noc. Na twarzy dziewczyny od razu wystąpiły rumieńce, a oczy zaiskrzyły się radośnie. Może wreszcie coś zadziałało i Astley zaczynał ją lubić?

Pomidorek niechętnie oderwał głowę od towarzysza i rozglądnął się po pokoju, przywołując nieco rozczochrane włosy do względnego ładu. Jej wzrok zatrzymał się na białowłosym, ale wyjątkowo z powodu innego niż jego urok osobisty i ogromne pokłady seksapilu. A mianowicie – z włosów chłopaka wystawała para czarnych kocich uszu. Z początku uznała to za słodki gest z jego strony, ale uświadomiła sobie, że życie to nie bajka, a Astley nigdy nie ubrałby dla niej czegoś takiego. Zaczęła więc zastanawiać się, czy nie pobiec do kuchennej półki, gdzie trzymała poradnik medyczny, ale czy znalazłaby w nim podobny przypadek? Nigdy nie słyszała o tym, żeby jakiś człowiek zacząć kocieć. O ile oczywiście istniało takie słowo, ale o tym dziewczyna również nie miała zielonego pojęcia.

Wycofywała się już, aby sięgnąć po nożyczki i odciąć kocie uczy białowłosego, ale zatrzymała się, wpatrując w obraz śpiącego chłopaka. Ręce miał ułożone pod głową, a jego usta wykrzywiał wyjątkowo delikatny uśmieszek. Koci dodatek w jego wyglądzie sprawiał tylko, że wyglądał bardziej uroczo niż zwykle, przez co Naff nie miała serca, aby się go pozbyć. Wyciągnęła dłoń w stronę Astleya i musnęła jego kocie uszy najdelikatniej jak tylko mogła, jednak one drgnęły nagle, uśmiech znikł z twarzy białowłosego, a jedno z fiołkowych oczu otworzyło się. Keczupowowłosa odsunęła rękę, patrząc niepewnie na towarzysza, który jednak tylko obrócił się do niej plecami i spróbował kontynuować sen.

Dziewczyna ściągnęła brwi, zastanawiając się nad tym, czy chłopak po prostu nie wie o tym, że z włosów wyrastają mu kocie uszy. Zapewne tak, bo jak miałby się o tym dowiedzieć? Na szafce obok łóżka nie miała ułożonego lustra, nie chcąc widzieć codziennie swojej osoby po przebudzeniu. Chociaż gdyby Astley miałby się tu zadomowić, na pewno by to zmieniła – w końcu dzięki temu mogłaby patrzeć na niego bez żadnych konsekwencji w postaci reprymendy lub złośliwej uwagi.

- Astley? – Zaczęła niepewnie Naff, uzyskując w odpowiedzi niezadowolone pomrukiwanie towarzysza. – Bo z twojej głowy… - Spróbowała sklecić swoje myśli w konkretne zdanie, jednak zarumieniła się i zamilkła, aż w końcu uznała, że jeśli nie powie białowłosemu o małej zmianie, jaka zaszła w jego wyglądzie, będzie mogła nacieszyć się nic na długi czas. – Nic. – Stwierdziła w końcu, uśmiechając się szeroko i przybliżając się do kocich uszu i dotykając ich po raz kolejny delikatnie. Przymknęła oczy z zadowoleniem, czując ich miękkość i bijące od nich ciepło, jednak otworzyła je, kiedy poczuła, że ktoś chwycił jej rękę w mocnym uchwycie. Zastygła w bezruchu, przyłapana na gorącym uczynku przez białowłosego, który zlustrował ją wzrokiem przepełnionym zirytowaniem i powoli, lecz stanowczo odsunął jej dłoń. – Chciałeś chyba jeszcze troszkę pospać? – spytała, śmiejąc się niemrawo i próbując ratować z sytuacji.

- Jak mam spać, kiedy ktoś maca moją głowę? – prychnął Astley, siadając na łóżku i przeciągając się leniwie niczym kot – co zresztą pasowało do niego, zwłaszcza, kiedy z jego włosów wyrastały uszy kota.

- Ale… - Próbowała bronić się dziewczyna, jednak potrząsnęła głową i sięgnęła dłonią do szuflady przy łóżku, wyciągając lusterko i podkładając je białowłosemu pod nos. Ten niewzruszony dotknął delikatnie swoich kocich uszu, po czym wzruszył ramionami, niewzruszony całą tą sytuacją.

Co prawda wiedział o tym, jaka zmiana zaszła w jego wyglądzie, ale miał nikłą nadzieję, że Naff tego nie zauważy. Więc jego przypuszczenia były do tej pory błędne i każdy – nawet taki słaby Pomidorek jak ona – mógł je zauważyć. Dlatego też musiał być czujny.

- Wyglądasz uroczo. – Oznajmiła prosto z mostu keczupowowłosa, uśmiechając się szeroko.

- Macałaś moje uszy – mruknął z niezadowoleniem Astley, mierząc ją wzrokiem, który równie dobrze mógłby zabić.

- Wiedziałeś? – spytała zaskoczona Naff, unosząc brwi. Przypuszczała wersję sytuacji, gdzie chłopak o wszystkim wiedział, ale uznała, że skoro do tej pory nie zganił ją za to, nie wiedział o uszach. Najwyraźniej było inaczej.

- Jak mogłem nie wiedzieć, że z głowy wyrastają mi kocie uszy? – prychnął chłopak, przewracając oczami ze zirytowaniem.

- Sprawiałeś wrażenie, jakbyś nic sobie z tego nie robił. – Wyjaśniła jego towarzyszka, miętosząc nerwowo koniec bluzki i spuszczając wzrok.

Astley prychnął ponownie i obrócił się do niej plecami, przymykając oczy i próbując wrócić do przyjemnego snu, którego ostatnimi czasy tak rzadko zaznawał. Nie chodziło tutaj nawet o brak czasu na sen, ale o inne aspekty umożliwiające to, aby był on spokojny. Cóż, życie chłopaka nie było usłane różami i nigdy już miało nie być, więc wiedział, z czym musiał się pożegnać, wybierając ścieżkę, jaką podążał obecnie.

- A ogon też masz? – spytała po dłuższej chwili keczupowowłosa, nie podnosząc wzroku.

Chłopak warknął cicho i nie wytrzymując już ciągłego ględzenia towarzyszki pod nosem, zepchnął ją z łóżka, a następnie po raz kolejny spróbował zasnąć, jednak im dłużej o tym myślał, tym mniejsze były jego nadzieje na wykonanie tego celu.

- Zostaw mnie w spokoju, kobieto – prychnął zezłoszczony Astley.

Podczas gdy Naff zaczęła cicho płakać, rozczarowana zachowaniem chłopaka, który w międzyczasie wstał, czując tylko narastające zirytowanie i otworzył okno, chcąc zaczerpnąć świeżego powietrza, które – jak sądził – mogłoby mu pomóc w zniesieniu ciągłych humorów dziewczyny. Ta odwróciła gwałtownie głowę w stronę okna, przerażona tym, że białowłosy znów chciał jej uciec. Chciała już zacząć prosić go o to, aby został, jednak ten westchnął cicho i zaraz po chwyceniu w dłoń kubka starej kawy z biurka wcisnął ją w ręce Pomidorka, a sam udał się do kuchni, aby zrobić sobie świeżą. Myślał już, że pozbył się płaczu keczupowowłosej, jednak usłyszał go po raz kolejny – tym razem były to jednak łzy wzruszenia, z jasnego powodu – Astley nie uciekł. Przystanął w drzwiach i po dłuższym zastanowieniu, przeklinając w myślach dobre maniery, podał Naff dłoń i pomógł jej wstać. Ona jednak wykorzystała sytuację i odstawiając w porę kawę na szafkę – zemdlała w ramionach chłopaka. Białowłosy wyczuł jednak fałsz w jej zachowaniu i upuścił ją na ziemię, prychając cicho i wskoczył na łóżko niczym prawdziwy kot, zatapiając głowę w poduszce.

Dziewczyna zacisnęła zęby, starając się nie wybuchnąć płaczem i odgarniając kosmyki włosów z twarzy, zerknęła niepewnie na towarzysza.

- Jesteś kotem? – zapytała cicho.

- Tak – mruknął niechętnie Astley, podnosząc głowę, a kiedy Naff miała już westchnąć z rozczarowaniem i myśleć o tym, jak to mógłby jej zdzierać firanki lub coś znacznie gorszego, chłopak dodał po dłuższej chwili, kończąc swoją myśl: - Aczkolwiek nie.

Keczupowowłosa zamrugała parę oczami i spojrzała na niego nierozumnie.

- Co? – Wydukała z trudem.

- Tak, aczkolwiek nie. – Wzruszył ramionami w odpowiedzi jej towarzysz.

- Co? – spytała po raz drugi, nie mogąc zrozumieć, co miał na myśli. Białowłosy pokręcił głową i zatopił ponownie twarz w poduszce, mrucząc coś pod nosem. – Jak możesz być kotem, a jednocześnie nim nie być?! – Oburzyła się Naff. Kiedy jednak odpowiedziały jej dalsze pomrukiwania, wkurzyła się nie na żarty. – Astley! – krzyknęła, mrużąc oczy.

Jej towarzysz uniósł głowę i zaczął pstrykać palcami, co chwila gasząc lub zapalając zapachowe świeczki w pokoju. Po chwili dało się wyczuć delikatny zapach dymu, rozsiewający swoją woń.

- Wytłumaczysz mi to? – Poprosiła, wskazując palcem na kocie uszy wyrastającego z włosów chłopaka, które co chwila radośnie drgały, jakby były z czegoś szczęśliwe.

- Nie twoja sprawa – burknął Astley, nie podnosząc nawet na nią wzroku.

Keczupowowłosa nadęła policzki i zaczerwieniła się delikatnie, po czym wybuchła głośnym, przepełnionym smutkiem płaczem, który rozlegał się po całym pokoju. A jako że koty słyszały lepiej niż ludzie, docierały do chłopaka ze zdwojoną siłą. Schował więc głowę w poduszce i zacisnął powieki, z bólu, jaki sprawiał mu hałas.

- Zamknij się! – warknął złowrogo, jednak Naff doskonale wiedziała o tym, jaki efekt przyniósł jej szloch, więc rozpłakała się jeszcze bardziej. Kiedy chłopak rozważał już poważnie ponowną ucieczkę od niej, ta ucichła na chwilę i zaczęła ocierać łzy dłońmi zaciśniętymi w pięści. Zaśmiał się cicho pod nosem, w jakiś sposób szczęśliwy z powodu ciszy, jaka nareszcie nastała.

- Zamknę się, jak mi powiesz, o co chodzi z kocimi uszkami. – Oznajmiła Naff, wybuchając na powrót płaczem, dumna ze swojego diabelskiego – i jakże skutecznego – planu.

Astley skrzywił się z bólu i rozważył wszystkie argumenty za i przeciw. Z jednej strony nie chciał zdradzać dziewczynie jednego ze swoich sekretów, ale z drugiej – skoro ta już zobaczyła jego kocie uszy, teraz mogło być tylko gorzej, jeśli jej tego nie wyjaśni. Westchnął więc cicho i zatykając uszy, warknął po dłuższej chwili:

- Dobra!

Jego towarzyszka ucichła i zaśmiawszy się cicho, wskoczyła na łóżko obok niego. Wyciągnęła już dłoń, aby pogłaskać go po włosach i pochwalić tekstem w stylu „dobry kotek”, jednak białowłosy odsunął jej dłoń i przymknął oczy, próbując zasnąć po raz kolejny, przeczuwając jednak, że mu się to nie uda.

- Więc? – spytała uśmiechnięta Naff, machając radośnie nogami.

Chłopak usiadł po turecku naprzeciwko niej i wyciągnął karty z kieszeni spodni, tasując je, zaś jego kocie uszy co chwila drgały.

- Znasz takie powiedzenie: jesteś tym, co jesz? – Zaczął po paru minutach.

Keczupowowłosa zamilkła, wpatrując się w niego dłuższą chwilę, po czym odskoczyła do tyłu przerażona, o mało nie spadając z łóżka.

- Jesz koty?! – spytała oburzona, wybałuszając oczy.

Astley zachichotał cicho pod nosem, nie przerywając swojego zajęcia.

- Nie uznałbym tego za jedzenie kotów, ale… - Zamilkł na chwilę, zamyślając się. – Coś w tym rodzaju. – Jego usta wykrzywił nikły uśmiech.

- Nigdy mi nic nie mówisz – burknęła rozczarowana Naff, wpatrując się wyczekująco w swojego rozmówcę.

- Bo nie mam powodu – mruknął białowłosy, przewracając oczami.

- Masz! – Oburzyła się dziewczyna.

- Niby jaki? – prychnął.

- Jestem twoim Pomidorkiem!

- Pomidory się je. – Zaśmiał się As, składając karty w jedną talię.

- Zgodnie ze stwierdzeniem „jesteś tym co jesz”, zostałbyś wtedy pomidorkiem! – wykrzyknęła keczupowowłosa.

- Najseksowniejszym i najsłodszym pomidorkiem świata. – Uśmiechnął się krzywo chłopak, chowając karty z powrotem i wlepiając wzrok w ścianę.

- Sugerujesz, że ja nie jestem ani słodka, ani seksowna? – Jego towarzyszka pociągnęła cicho nosem, zaś z jej niebieskich oczu zaczęły już powoli ściekać łzy.

- Chyba tak – mruknął Astley i zanim Naff zdążyła wybuchnąć płaczem po raz setny, zatkał jej buzię i zmrużył oczy. – Jeszcze raz zapłaczesz, a wypcham ci tą buźkę pomidorami – warknął złowrogo.

Dziewczyna zamilkła, nieruchomiejąc. Brzmiał dość poważnie i zaczęła bać się, że mówił prawdę. Dlatego na wszelki wypadek powstrzymała się od szlochu i odsunęła jego dłoń, wlepiając wzrok w kołdrę. Białowłosy powrócił na swoje miejsce, jak najdalej od towarzyszki i pogładził parę razy swoje uszy bez konkretnego celu, podczas gdy ta zastanawiała się, dlaczego jest dla niej taki niemiły. Dała mu wszystko, co tylko mogła, kochała go i karmiła, więc czemu ją odrzucał?

Przez dłuższą chwilę w pokoju panowała cisza, przerywana śpiewem ptaków zza okna i krzykami sąsiadów z dołu, kłócących się o trzepanie dywanu.

- Co dziś na obiad? – spytał po chwili Astley.

- Kotlety – mruknęła niechętnie Naff, skubiąc jeszcze raz materiał bluzki.

Niespodziewanie firanka zaczęła płonąć, a unoszący się dym ulatywał przez okno na świeże powietrze. Keczupowowłosa ugasiła pożar wodą znalezioną na biurku i spojrzała karcąco na chłopaka, jednak jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Jasnym było, że to on był sprawcą tego wydarzenia.

- Za co to?! – Oburzyła się Naff, przybierając najgroźniejszy wyraz twarzy, jaki miała w zanadrzu.

- Za kotlety – prychnął Astley, podkreślając wyraźnie słowo „kot” w wyrazie.

- Przecież nie lubisz kotów. – Zauważyła Naff.

- Ale aktualnie jestem po części jednym z nich. – Białowłosy uśmiechnął się wrednie w jej stronę i założył ręce na odsłoniętej piersi, z której zresztą zdążyła już zniknąć rana zadana przez Lucyfera w walce. Zastanawiał się, kiedy te durne, kocie uszy wreszcie znikną. Nigdy chyba nie utrzymywały się tak długo, jak dziś. Akurat wtedy, kiedy najmniej ich potrzebował.

- Pójdziemy dzisiaj na basen? – Zmieniła temat dziewczyna, rumieniąc się nieznacznie i spuszczając wzrok.

- Nie – odparł stanowczo jej towarzysz.

- Ale…. – Zaczęła rozczarowana keczupowowłosa, podnosząc głowę i patrząc na niego z łzami w oczach.

- Będą mieli dziś zamknięte – mruknął niezadowolony As, trwając niewzruszony błaganiami Pomidorka.

- Nie będą! – Zaprzeczyła gwałtownie dziewczyna. – Zobaczysz! – Zapewniła go, jednak odpowiedziało jej tylko ciche prychnięcie. – Proszęęę! – Poprosiła głosem dziecka.

Astley zamyślił się nad jej prośbą. W sumie podczas tego spaceru mógłby od dziewczyny uciec, znikając gdzieś niezauważony. Dawało mu więc to jedynie chwilę użerania się z irytującą Naff. Uśmiechnął się szatańsko pod nosem, dumny ze swojego planu i zaczynając obmyślać już jego najmniejsze szczegóły, kiedy to w międzyczasie jego kocie uszy nagle ułożyły się na jego włosach bezwładnie i zniknęły, zaś gospodyni mieszkania patrzyła na to z nieukrywanym rozczarowaniem.

- Dobrze – westchnął w końcu białowłosy, wstając. – Ale wrócimy przed pierwszą. – Dodał po chwili.

- Tak! – Zapiszczała z radości dziewczyna. – Zgodziłeś się! – Zaczęła skakać na łóżku, aż w końcu po paru minutach uspokoiła się i wypchnęła chłopaka za drzwi. – Zostań. – Rozkazała mu. – Tylko się przebiorę. – Zachichotała.

Astley przewrócił oczami i poszedł do kuchni, by napić się jeszcze mleka z kartonu. Że też biedna Naff nie wiedziała, że z powodu nadchodzącej powoli zimy basen zamknięto na cztery spusty. Jedynym pozytywnym aspektem była możliwość ucieczki.

Jednak jedna rzecz nie dawała chłopakowi spokoju – dlaczego kocie uszy utrzymywały się tak długo w towarzystwie keczupowowłosej? Zawsze pojawiały się, kiedy był szczęśliwy, zrelaksowany lub gdy sytuacja tego wymagała. Nigdy w towarzystwie kogoś irytującego i wkurzającego.

Od tamtego dnia zaczął poważnie zastanawiać się nad tym, kim była dla niego Naff. I czy nie lepiej byłoby usunąć ją ze swojego życia raz na zawsze.

Tak ogólnie to będę się streszczać. Wydaje mi się, że rozdział jest zepsuty, a ja nie potrafię go naprawić. Dlatego, że pisany był po takiej przerwie w Łowcy. Ale... jest! Naffstley! Yay! Chociaż i tak wydaje mi się, że następna jego odsłona będzie lepsza. Huhu. <3 Co do tytułu - wciąż nie jestem przekonana. Ale akurat tego nie umiem i nigdy nie umiałam - dawać nazwę swojej twórczości.I uprzedzę - tak, Naffie, już to kiedyś czytałaś. Spoiler Night tak bardzo, kiedy wysyłałaś mi fragmenty Sorci! <3 A blogspot mnie nie lubi, znowu świruje przy czcionce. ;_____;