Rozdział trzydziesty dziewiąty: Zostań ze mną

Cóż, rozdziału nie było bodajże od dwóch tygli, aż w końcu - bang! Naffstley, który będzie królował przez trzy rozdziały, yahoo. Ogólnie to tak, jak ten rozdział jest jeszcze całkiem znośny, tak czterdziesty będzie istną męczarnią pod względem stylu. Cóż, ale to wkrótce. 

A czcionka nie lubi mnie tak bardzo, że nie chce mi pomniejszyć notki. Kij z tym, już nie zmieniam. 

           W przydrożnym sklepiku gdzieś na przedmieściach panował spokój i cisza. Dzisiejszego wieczoru nie było tu dużo ludzi, zapewne z obawy przed rewolucją, gdyż – jak powszechnie wiadomo – zło najbardziej lubi mrok i noc.

Białowłosy chłopak stał właśnie przed działem z nabiałem, lustrując wzrokiem półki z mlekiem. Ręce miał schowane w kieszeniach czarnej bluzy z kapturem, zaś nogi w nieco przemoczonych tenisówkach uderzały nerwowo o posadzkę.

Był to bowiem jeden z najtrudniejszych wyborów w jego życiu.

Zakup mleka nie był tak łatwy, jak mogłoby się wydawać. Należało bowiem zwracać uwagę na producenta, który powinien być już uprzednio sprawdzony, a także na zawartość tłuszczu. Wszystkie kartony wyglądały kusząco, jednak tylko jeden z nich mógł zostać wybrany.

Ostatecznie – po długich przemyśleniach – białowłosy wybrał mleko o zawartości tłuszczu równej 3,2 %, pozwalając sobie zaszaleć, po czym ruszył leniwym krokiem w stronę kas. Przy okazji minął stoisko z warzywami i owocami, przy którym mimowolnie się zatrzymał i odruchowo spojrzał na pomidory, których czerwień wydawała się nagle razić w oczy. Kojarzyły mu się z czymś. Albo raczej z kimś.

Westchnął cicho pod nosem, próbując wymazać wspomnienia o Pomidorku z pamięci. Nigdy już jej nie spotka, nigdy już jej nie zobaczy, uwolnił się od niej raz na zawsze. Miał zresztą ciekawsze rzeczy do zrobienia niż uporanie się z kimś takim.

W tym samym czasie przy półkach wypełnionych słodyczami stała Naff, wpychając do koszyka paczkę żelków, ciastka i czekoladę dla Królika. Ponadto tkwiły tam już dwa pudełka lodów, których zapas trzeba było uzupełnić po wczorajszym wieczorze. Odwróciła niechętnie wzrok od słodkości, jednak za chwilę jej twarzy wykrzywił szeroki uśmiech radości na widok znajomej osoby. Serce zaczęło jej mocniej bić, a nogi ugięły się pod nią nieznacznie. Czy to już było zakochanie? Bez wątpienia.

Odłożyła więc swoje zakupy i najciszej jak tylko mogła, zaczęła skradać się w stronę Astleya, by po chwili rozpędzić się i skoczyć w jego stronę niczym drapieżny tygrys, akurat w chwili, kiedy chłopak schylał się po ogórka z dolnej półki.

W rezultacie keczupowo włosa wylądowała z łoskotem na sklepowej podłodze, jęcząc z bólu. Walcząc z łzami, próbowała się podnieść, jednak nie potrafiła – nie było to jednak wynikiem obrażeń przy upadku, gdyż takowych nie odniosła. Powstrzymywała ją przed tym świadomość, że tuż obok jest Astley.

Chłopak westchnął ciężko pod nosem, przeklinając w duchu tą dziwną siłę, która zawsze pchała właśnie tą osobę w jego stronę. Odłożył na bok mleko i ogórka, które równie dobrze mogłyby być zestawem na idealną maseczkę i patrzył przez chwilę na Naff i jej nieudolne próby powstania. Kiedy w pełni uświadomił sobie już, że dziewczyna nie wstanie sama, uklęknął przy niej i podał rękę, pomagając jej powstać. Naff zachwiała się, czując, jak kręci jej się w głowie, a poczuwszy unoszący się w powietrzu zapach wanilii zemdlała, lądując w ramionach Astleya.

Chłopak zmierzył ją wzrokiem i zmrużył oczy, czując narastające zirytowanie. Bo niby co miał teraz zrobić z nieprzytomną dziewczyną, spoczywającą w jego ramionach? Rozglądnął się po sklepie, jednak nigdzie nie znalazł ekspedientki, ani nawet żadnej żywej duszy. Co prawda wielka zamrażarka z lodami wydawała się być idealnym schowkiem dla Pomidorków, ale wypadało pomyśleć o minie kupujących.

Białowłosy westchnął cicho, układając delikatnie Naff na posadzce i kierując się w stronę kas, aby zapłacić za zakupy – swoje i dziewczyny. Kiedy ekspedientka spojrzała na niego pytająco, gdy nie wziął torby z zakupami, Astley uśmiechnął się łobuzersko i rzucił:

- Tylko wyjmę koleżankę z zamrażarki.

Sprzedawczyni znieruchomiała, wpatrując się w niego tępo, a widząc jak odchodzi, wychyliła się zza lady i zmierzyła wzrokiem sytuację. Miała już chwytać za telefon i pytać o numer do psychiatryka, jednak zobaczyła, że jej klient pochylił się nad dziewczyną i wziął ją na barana. Odetchnęła z ulgą i zniknęła z powrotem w magazynie.

Naff objęła Astleya rękoma, uśmiechając się delikatnie pod nosem i wtuliła głowę w jego włosy. Chłopak z kolei chwycił w dłonie reklamówkę z zakupami i ruszył powoli w stronę mieszkania Pomidorka, zastanawiając się nad tym, dlaczego pech jej pokroju musiał go prześladować.

Po wygrzebaniu z kieszeni dziewczyny kluczy i otworzeniu drzwi, białowłosy rzucił zakupy w kąt i udał się do sypialni, gdzie ułożył na łóżku Naff, uśmiechającą się uroczo przez sen. Wpatrywał się w nią tępo przez chwilę, jakby nie wiedział, co zrobić, jednak w końcu westchnął cicho, a widząc, że Pomidorek nie miał najmniejszego zamiaru się przebudzić, rozpakował zakupy, odkładając jednocześnie na bok mleko i ogórka, które kupił dla siebie. W międzyczasie rozejrzał się po mieszkaniu, które wyglądało tak, jakby dotknęła je histeria desperatki, którą właśnie rzucił chłopak. Tony pustych pudełek po lodach, chusteczki, masa słodyczy, koc i poduszka ułożone na sofie obok sterty słabych romansów. Tyle że w przypadku Naff była to również masa opróżnionych do dna domestosów.

Astley przewrócił oczami i wrócił do sypialni razem z otwartym kartonem mleka. Stanął w wejściu i zlustrował Pomidorka wzrokiem. Skuliła się na łóżku, jakby czegoś się bała, jednak jej usta wykrzywiał uśmieszek. Zniknął on po chwili, a Naff ściągnęła brwi.

- Nie uciekaj – wyszeptała cicho, przewracając się na drugi bok. – Dlaczego uciekasz? – spytała. – Przecież nic ci nie zrobię. – Zachichotała, po czym momentalnie spoważniała. – Astley, nie bój się. Nie uciekaj.

Białowłosy westchnął cicho i już knuł niecny plan, jak zbudzić dziewczynę, jednak uświadomił sobie, że w jej słowach było odrobinę racji. Może naprawdę uciekał od tego wszystkiego.

- Jesteś jak taki mały kotek. – Stwierdziła Naff, mówiąc dalej przez sen. – Koty mnie nie lubią. Ty także mnie nie lubisz – wyszeptała smutno, a po chwili ciągnęła dalej. – Ale ja cie lubię. Mimo tego, ze nienawidzę tych futrzaków, ciebie lubię, Astley. – Uśmiechnęła się delikatnie.

Chłopak przewrócił oczami i usiadł obok niej, zirytowany jej sennymi wyznaniami, a chęć zbudzenia Naff – mimo tego, że przed chwilą znikoma – zaczęła wydawać się kuszącą propozycją.

- Jesteś jedynym kotem, którego kocham. – Oznajmił w końcu Pomidorek.

Astley warknął cicho pod nosem i ściągnął z towarzyszki kołdrę, ale kiedy zauważył, że to nie pomogło nawet w najmniejszym stopniu, zrzucił dziewczynę na podłogę. Sam zaś wyłożył się wygodnie na łóżku i zerknął z pogardą na keczupowowłosą, przecierającą zaspane oczy wlepione w białowłosego piąstkami.

- Co takiego zrobiłam? – jęknęła.

- Gadałaś głupoty przez sen – prychnął białowłosy, podkładając ręce pod głowę i zamykając oczy.

- Ja nigdy nie mówię głupot. – Naff ziewnęła przeciągle na boku, uświadamiając sobie, co niedawno się stało. Chciała przywitać ciepło Astleya, jednak ten uchylił się, przez co upadła na ziemię i straciła przytomność na jakiś czas.

- Gadasz je na okrągło – westchnął chłopak i uniósł dłoń do góry, pstrykając palcami i jednocześnie zapalając knoty wszystkich świeczek zapachowych w pokoju, po czym zgasił je, powtarzając to bezcelowo.

Pomidorek zadrżał z zimna i wczołgał się niepostrzeżenie pod kołdrę, uśmiechając się z zadowoleniem. Chciała już przybliżyć się do białowłosego, żeby chłonąć bijące od niego ciepło, jednak ten odsunął ją od siebie.

- Co tu robisz? – Zainteresowała się keczupowowłosa, ignorując chłodne gest ze strony towarzysza.

- Leżę – mruknął Astley.

- Ale ostatnio uciekłeś. – Posmutniała dziewczyna.

- Nie moja wina, że najpierw rzucasz się na mnie w sklepie jakbyś chciała mnie co najmniej pożreć, a potem mdlejesz w moich ramionach – prychnął z niezadowoleniem chłopak.

- Takie życie przystojniaczka, no sorry – mruknęła cicho Naff, tak, aby Astley tego nie usłyszał, po czym dodała ze łzami w oczach: - Uchyliłeś się specjalnie!

- A ty specjalnie zemdlałaś, żebym uchronił cię od morderczego sera i mleka z jednorożców w dziale z nabiałem – mruknął ironicznie.

- Właśnie! – Usta dziewczyny wykrzywił szeroki uśmiech. – Mogłeś mnie zostawić, ale mnie uratowałeś! – Zapiszczała z radości.

- Chciałem włożyć cię do zamrażarki, ale się nie zmieściłaś. – Zachichotał cicho, przestając maltretować świeczki.

Naff zamilkła i założyła ręce na piersi, nadymając policzki. Jej niebieskie oczy znów napełniły się łzami, a jej głos był drżący, jakby zaraz miała wybuchnąć płaczem.

- Sugerujesz, że jestem gruba? – spytała łamiącym się głosem.

- Nie sposób nie zauważyć tych wszystkich pudełek po lodach bakaliowych w salonie. – Zamilkł na chwilę, zastanawiając się. – Powinnaś mniej jeść. – Stwierdził.

- Chcesz mnie odizolować od jedzenia? – Załkała cicho.

- Może – odpowiedział lakonicznie białowłosy, wzdychając.

Dziewczyna wybuchła głośnym płaczem i złapała w objęcia leżącą niedaleko poduszkę, przytulając ją mocno. Jej szloch odbijał się od ścian pokoju i drażnił uszy Astleya, który myślał, że nastąpi już cisza i nareszcie będzie mógł odpocząć. Jednak wyglądało na to, że w towarzystwie Pomidorka nie będzie mu to dane już nigdy. Pocieszającym wydawało się jedynie to, że nigdy więcej jej nie spotka. To miało być ich ostatnie spotkanie, przy którym odetnie wszystko, co go z nią łączyło.

Trwał tak przez chwilę nieruchomo, ignorując płacz, ale stawał się on z minuty na minutę coraz to głośniejszy.

- Co znowu? – mruknął niechętnie, zerkając na Naff ukradkiem.

- Bo… - Umilkła na chwilę, po czym wybuchła po raz kolejny. – Głowa mnie boli! Źle się czuję! – Zaszlochała rzewnie. – Po tym upadku wszystko mnie boli!

- Trzeba było się na mnie nie rzucać – westchnął As, zamykając oczy i próbując oddać się snu.

- To nie moja wina! To przez grawitację! – Stwierdziła keczupowowłosa.

- Nie zwalaj winy na grawitację, tylko przyznaj się, że na mnie lecisz – prychnął białowłosy, jednak na jego twarzy zagościł cień uśmiechu.

- Boli mnie brzuuuch! – Dziewczyna zmieniła temat, żaląc się w dalszym ciągu na dokuczające jej dolegliwości po upadku na zimną posadzkę w osiedlowym sklepiku.

- Trzeba było jeść więcej lodów – mruknął Astley, niewzruszony całą sytuacją. W odpowiedzi usłyszał jeszcze głośniejsze jęki bólu.

Warknął cicho pod nosem, czując narastające zirytowanie wynikające z faktu, że Pomidorek znowu zmuszał go do tego, żeby się nią zaopiekował. Zawsze znajdowała jakiś powód, dla którego musiał odrzucić swoją maskę chłodnego i ignorującego cały świat człowieka dla osoby, która ma chociaż skrawek serca.

Wstał z łóżka i nie oglądając się nawet na Naff, ruszył do kuchni, gdzie zalał wrzątkiem herbatę miętową i poszperał w szafkach niczym zawodowy złodziej, z których wyciągnął tabletki przeciwbólowe. Kiedy wrócił, dziewczyna leżała zawinięta w kołdrę, wdychając zapach wanilii, jaki po sobie pozostawił.

Usiadł na łóżku obok niej i wyciągnął w jej stronę kubek z herbatą.

- Wypij. – Rozkazał władczym tonem głosu.

Keczupowowłosa spojrzała podejrzliwie na substancję.

- A dolałeś domestosa? – zapytała, przekrzywiając głowę z ciekawością.

- Nie – prychnął Astley, wciskając jej kubek w ręce.

Naff spróbowała wstać, chcąc dolać ulubionego specyfiku, jednak jęknęła głośno z bólu. Białowłosy spojrzał na nią bez emocji, jakby jej cierpienie nie robiło na nim najmniejszego wrażenia.

- Leż – warknął ostrzegawczo, lecz jego prośba nie została wysłuchana. Pomidorek wciąż próbował wstać, jednak sprawiało mu to jeszcze większy ból. – Nie wypuszczę cię stąd – mruknął niechętnie, jednak dalej bez skutku. Westchnął cicho i zmierzył wzrokiem dziewczynę, mrużąc oczy złowrogo. – Słuchaj, sama wejdziesz do tego łóżka albo cię do niego wsadzę – syknął zirytowany.

Jego towarzyszka uśmiechnęła się niczym knujący diabelski plan złoczyńca i na chwilę zaniechała swoich starań.

- Wsadź mnie do niego. – Oświadczyła.

Astley przewrócił oczami, ale widząc, że zrozpaczona dziewczyna z powrotem zakopała się pod ciepłą kołdrę i siorbała herbatę, odetchnął z ulgą. Odszukał wzrokiem butelkę wody mineralnej na biurku i rzucił ją na miejsce obok Naff, wyciągając w jej stronę dłoń z tabletką przeciwbólową. Pomidorek spojrzał tylko na nią podejrzliwie, jakby zaraz miała spytać: „a dolałeś domestosa?”, jednak odsunęła niechętnie jego rękę, czując przy okazji jej ciepło.

- Wypij to – mruknął białowłosy, podsuwając jej ponownie tabletki.

Dziewczyna zarumieniła się tylko i odwróciła wzrok, milcząc przez chwilę.

- A jeśli to pigułki gwałtu? – spytała nieśmiało.

- Że niby chciałbym zgwałcić takiego Pomidorka jak ty? – prychnął, po czym zaśmiał się cicho. – Nigdy w życiu.

- Nigdy nie wiadomo – mruknęła pod nosem Naff.

- To trucizna, która przeniknie do twojej krwi i zamieni cię w pomidora – odpowiedział sarkastycznie chłopak.

- To nawet gorsze! – jęknęła keczupowowłosa, odsuwając się z przerażeniem w oczach.

- Jeśli sama ich nie zażyjesz, wepchnę ci je do gardła – warknął zniecierpliwiony Astley, który miał już serdecznie dość opieki nad tak słabą i płaczliwą dziewczyną jak Naff, która spojrzała na niego z łzami w oczach i grzecznie wypiła leki, odwracając wzrok. Takiej strony chłopaka chyba jeszcze nie znała.

Białowłosy ułożył się wygodnie na łóżku obok niej, przymykając oczy i wzdychając cicho. Nie spał już dość długi czas, więc sen dobrze by mu zrobił.

- Jeśli chcesz, mam jeszcze trochę zupy w lodówce – mruknęła niepewnie Naff, opierając głowę o klatkę piersiową Astleya, który – ku jej zaskoczeniu – nie zareagował.

- Nie, dzięki – odpowiedział jej towarzysz, przypominając sobie ostatni taki rarytas, który dostał w tym mieszkaniu. We wszystkim był domestos, lepiej nie ryzykować.

- Astley? – spytała nieśmiało dziewczyna.

- Mhm? – wymruczał białowłosy.

- Tym razem ze mną zostań – wyszeptała błagalnie, przytulając go mocno.

Jednak ten nie odpowiedział, wpatrując się w dalszym ciągu w sufit i rozmyślając nad całą tą chorą sytuacją. Nie chciał już więcej spotkać Naff. Chciał się od niej uwolnić i nigdy więcej jej nie zobaczyć. Miał cel, który musiał spełnić, czekał na to od długiego czasu. Ale cały czas przeszkadzała mu w tym ona. Nawet kiedy chciał odpocząć na chwilę od wszystkiego, okazywało się, że jest niedaleko, a co szło za tym – zaraz go dopadnie. Tak jak dzisiaj. Gdyby odwróciła się minutę później, nie byłoby go już w sklepie. Dlaczego jej nie zauważył? Przeklinał w duchu dzień, w którym poznał keczupowowłosą. Zabiłby ją bez wahania, lecz coś go powstrzymywało. Być może to, że była znajomą jego siostry, a nie chciał jej już więcej ranić. Wystarczyło to, co zrobił kiedyś. Z drugiej strony byłoby to całkiem na rękę – nie musiałby się martwić o to, że zdradzi tajemnicę o jego rozmowie z Lucyferem i prawdzie, jaką wtedy wyjawiono.

Westchnął cicho i spojrzał ukradkiem na śpiącą na nim Naff, która uśmiechała się błogo, jakby tuliła do siebie najlepszą poduszkę świata. Miała zarumienione policzki, na których pełno było zaschniętych łez, a jej włosy opadały na jej twarz, łaskocząc ją delikatnie.

Astley odgarnął niesforne kosmyki i wlepił wzrok z powrotem w sufit. W sumie to Pomidorek nie był taki zły. Mógłby nawet stwierdzić, że całkiem uroczy.