Rozdział trzydziesty trzeci: Złodzieje

Piątek trzynastego taki piękny, rozdział wyjaśniający is coming, sialala~

Dużo informacji, ale są one ważne do dalszego ciągu. Powoli wszystko będzie się wyjaśniać, chociaż na szybkie zakończenie nie liczcie. Następny rozdział będzie jeszcze troszku coś a'la ten, 35 już będzie miała więcej akcji (huehue, właściwie to będą znowu rozmowy).

          Dokładnie o godzinie czternastej usłyszałem pukanie do drzwi mojego pokoju. Leżałem akurat z ręką pod głową i wzrokiem wlepionym w sufit, rozmyślając o ostatnim spotkaniu z Lucy i jego konsekwencjach. Myśli niespecjalnie chciały złożyć się w jedną, spójną całość i uświadomić mi raz na zawsze tej prawdy, że mogłem już nie zobaczyć dziewczyny.

          Wstałem i otworzyłem drzwi, widząc w nich uśmiechniętą Charlotte, trzymającą w ręce bułkę, którą wepchnęła mi do ust na dzień dobry.

          - Nie spóźniłam się!- Oświadczyła, kładąc się na brzuchu na łóżku ze spojrzeniem wlepionym we mnie. Odgryzłem kęs bułki i szybko go przeżułem, bojąc się, że siostra znowu palnie coś na tyle niedorzecznego jak dziś rano, przez co znów będę musiał walczyć z atakiem kaszlu i niedotlenieniem organizmu. A to wszystko prze jeden kawałek jedzenia.

          Spojrzałem na zegar na szafce nocnej, który wskazywał czternastą jeden. Licząc upływ czasu od jej wejścia i ułożenia się na moim łóżku, możliwe było, że trwał minutę.

          - Czekałaś pod drzwiami na ustaloną godzinę, byleby tylko nie przyjść ani za wcześnie, ani za późno?- Uniosłem brew.

          - Może- mruknęła zdawkowo Charlie, posyłając w moją stronę nienawistne spojrzenie.- Ale wiesz, nie mam zbyt wiele czasu. Muszę jeszcze omówić z Jamesem sprawę…

          - Czekaj!- Przełknąłem kolejny kawałek bułki, przygotowując się na ewentualne zaskoczenie.- Teraz możesz mówić- burknąłem.

          Lotte westchnęła i przewróciła oczami.

          - Muszę omówić z Jamesem sprawę tej rewolucji w miasteczku.- Dokończyła.- Całość wygląda na dość poważną sytuację.

          - Właśnie, skoro już tu jesteś i masz mało czasu, przejdź do konkretów.- Stwierdziłem, mówiąc prosto z mostu.

          - A co dokładnie chcesz wiedzieć?- Uśmiechnęła się i przekrzywiła głowę.

          Oparłem się o ścianę i odstawiłem jedzenie. Jakoś straciłem apetyt. Osunąłem się na ziemię i wlepiłem wzrok w podłogę. Wciąż czułem się dziwnie z faktem, że Charlotte chodzi z Jamesem. Cieszyłem się, że go tu nie przyprowadziła i że nie okazywała mu publicznie uczuć. Tak, tego chyba bym nie wytrzymał.

          - Kim są Złodzieje, o których wspomniałaś na Zgromadzeniu?- spytałem.

          - Spodziewałam się takiego pytania- mruknęła, po czym odetchnęła i zaczęła mówić dalej:- Złodzieje sami w sobie nazywają siebie Łowcami Czasu, ale nazwaliśmy ich inaczej ze względu na to, kim są. A mianowicie: są to ludzie, którzy uciekli od śmierci, kradnąc życie innym.

          Otworzyłem oczy szeroko ze zdumienia. W moim życiu pojawiało się coraz więcej rzeczy i osób, które można by uznać za kompletnie niedorzeczne. I Złodzieje na pewno były jedną z nich.

          - Ale w jaki sposób to robią?- Dociekałem.

          - Samookaleczają się lub korzystają z zadanych w czasie bitw ran, aby utworzyć drogę dla przepływającej w ludziach energii życiowej. Mają różne taktyki. Jeśli chcą ukraść życie z większego dystansu, muszą zranić oko. Wtedy żywią się życiem ofiary poprzez patrzenie na nią. Ale wymaga to większego wysiłku niż chociażby tradycyjne zranienie kogoś innego i pozwolenie energii przepływać z jednego ciała do drugiego.- Wzruszyła ramionami.- Takie informacje uzyskaliśmy.

          - Od kogo?- zapytałem, zaskoczony jeszcze strategią Złodziei. Ciekaw byłem, jak to wszystko się zaczęło. Kto był ich założycielem? Kto jako pierwszy ukradł życie? Czy na każdym kroku czaili się Łowcy? Jak można było się przed nimi bronić?

          - Od Collina- odpowiedziała Charlie, a ja uniosłem brew do góry pytająco. Z tego co się orientowałem, chłopak nie był przydzielony do oddziału szpiegowskiego.- Przez dość długi czas był ich Opłatkiem- wyszeptała cicho, spuszczając wzrok.

          - Czym jest Opłatek?- spytałem, uświadamiając sobie, jak głupio brzmi to pytanie. Samo określenie kogoś Opłatkiem nie było imponujące. Zabójcy Cienia nie mają chyba talentu do wymyślania nazw.

          - Powinieneś raczej spytać, kim jest Opłatek- burknęła.- To osoba, którą Łowcy werbują, aby w sytuacji większego zagrożenia korzystać z jej energii życiowej. Masowo wysysają z niej życie, dzieląc się nim niczym opłatkiem podczas Wigilii, nie powstrzymując się przed tym pragnieniem przeżycia. Większość osób ginie po pierwszym pożywieniu Łowców. Ale Collin był zdolny znieść większe cierpienie niż inni.- Oznajmiła smutno.

          Pomyślałem o chłopaku, o jego radosnym i niewinnym uśmiechu, jaki posyłał każdego dnia. Nie mogłem dostrzec po nim, że kiedykolwiek tak cierpiał. 

          - Jak to wyglądało?- Chciałem poznać szczegóły, dowiedzieć się, jak cierpiał Collin i do czego zdolni byli Złodzieje.

          - Wielki pokój, intensywnie oświetlony tylko w czasie posiłku. Opłatek, uwięziony w pułapce na środku. Przez grubą warstwę szkła Złodzieje mogli go wyraźnie ujrzeć. Podczas posiłku układali się w kręgu wokół niego i wysysali z niego życie z odległości. Ofiara zazwyczaj szarpała się, ganiała po całym udostępnionym jej miejscu, krzyczała, traciła kontrolę nad zdrowym umysłem. A potem umierała. Zgromadzeni rozchodzili się, a na miejsce starego Opłatka znajdowano nowy.- Wyjaśniła, a jej oczy zaszkliły się. Nie wiedziałem, czy opowiadanie o tym ją tak wzruszyło. Być może.- Collin jako jedyny potrafił stworzyć coś w rodzaju muru, obrony przed Złodziejami.- Kontynuowała.- Dzięki temu nie wysysali z niego całego życia na raz. Oczywiście musiał przez to więcej cierpieć, ale przeżył. Uciekł podczas jednego z posiłków, czyli Wieczerzy, ledwo uchodząc z życiem.- Zamilkła na chwilę.- Jest jedną z moich perełek, które zwerbowałam. Znalazłam go zranionego i płaczącego w jednej z ciemnych uliczek. Młody chłopak, piętnastka na karku, ale zdołał uciec od Złodziei i przeżyć tak wielkie męczarnie- wyszeptała z nutką podziwu.- Nie wydaje się, aby tyle przeszedł, co?- spytała smutno.

          Skinąłem głową, zastanawiając się nad życiem Collina. Wydawało mi się, że to ja miałem ciężką przeszłość, podczas gdy nie dopuszczałem do siebie tego, że są też inne osoby, którym los poskąpił najmniejszej iskry szczęścia. W rzeczywistości użalałem się nad sobą, nie widząc nieszczęścia innych. Zazdrościłem dzieciakom, po które codziennie przychodzili rodzice, aby odebrać je ze szkoły, podczas gdy ja wracałem do domu wuja samotnie. Sądziłem, że zasługiwałem na szczęście, którego nigdy nie dostałem. Dopiero teraz dostrzegłem, że nie wyciągnąłem po nie ręki. Trwałem w swoim nieszczęściu, przekonując się, że jestem bezużyteczny i słaby. Wystarczyło zapomnieć o tym na chwilę i dopuścić do siebie szczęście. Jednak zatracony we własnym dramacie, nie dostrzegałem tego.

          Jednak Collin nie miał szansy na szczęście. Podczas gdy uwięziony jako Opłatek tkwił w pułapce, nie mógł wyciągnąć do niego ręki. Przyklejono mu etykietkę, która z góry spisała go na straty. Jednak przeżył. Nie wiedziałem, jak. Większość ludzi chciałaby popełnić samobójstwo w takiej sytuacji. Śmierć lepsza niż długotrwałe cierpienie. Lecz chłopak znosił wszystko, nie dał satysfakcji Złodziejom z zabicia go. Uciekł od nieszczęścia i rozpaczy i wyglądało na to, że nareszcie otrzymał mały promyk szczęścia, oświetlający mrok jego przeszłości wśród Łowców.

          -  Collin o wszystkim wam opowiedział?- zapytałem.

          - Jakieś dwa miesiące po znalezieniu go.- Skinęła delikatnie głową.- Przez długi czas był w szoku i nie mógł nic z siebie wykrztusić. Stracił cząstkę człowieczeństwa i przypominał wtedy uciekiniera z psychiatryka. Godzinami wpatrywał się w punkt na ścianie, by potem nagle zacząć płakać. Minęło sporo czasu, zanim stał się taki, jaki jest dziś.

          Mimo odpowiedzi Charlotte, w mojej głowie kłębiło się coraz więcej pytań. O większość z nich chciałem spytać Collina, jako że dotyczyły one Złodziei Czasu, jednak reszta krążyła w moim umyśle, narzucając innym swoje pierwszeństwo.

          - Czy As jest Złodziejem?- Moje pytanie przerwało moment ciszy.

          Lotte zmieniła pozycję i usiadła po turecku, wpatrując się we mnie.

          - Tego nie wiemy- mruknęła.- Mówiłam o tym na Zgromadzeniu.

          - Ale skąd macie pewność, że ktoś jest ofiarą Złodzieja? Nie ma chyba tego wypisanego na twarzy?- prychnąłem. 

          - Na ciele ofiary pojawiają się charakterystyczne znaki, tak zwane łańcuchy. Proste i krzywe linie, tworzące misterną sieć, przypominającą te wykonane przez pająki. Naznaczenia zwykłych złodziei są w kolorze czerni, lecz na ciele znalezionych na ulicy kotów znaleźliśmy oprócz nich podobne znaki w kolorze srebra- westchnęła.- I całe nasze założenie, że każdy Złodziej pozostawia taki sam znak, poszło w diabli!- Dodała z niezadowoleniem.

Zmrużyłem oczy na wiadomość o misternych znakach. Ich opis sprawiał, że coś sobie przypomniałem. Jeśli opisy siostry były prawdziwe, wynikałoby z tego, że Lucy także była naznaczona przez Łowcę. Pamiętałem wieczór, w którym graliśmy w „prawdę czy wyzwanie”, kiedy to za brak odpowiedzi na moje pytanie kazałem dziewczynie ściągnąć sweter. Odsłoniła wtedy ręce pokryte siecią czarnych i srebrnych linii. Czy było to więc spowodowane wyssaniem z niej życia? Z drugiej strony Luc opowiadała mi o wszystkich swoich śmierciach i nie było w niej ani jednej wzmianki o tym, że Łowcy wyssali z niej życie.

- Czekaj!- Pomasowałem delikatnie skronie, próbując wyciągnąć wszystko, co niezrozumiałe ze Zgromadzenia.- Ktoś wspominał też o tym, że jeśli As byłby Złodziejem, musiałby być na naprawdę wysokim szczeblu w ich hierarchii. Więc mają jakieś podziały wśród swoich szeregów?- spytałem. To chyba ostatnia wątpliwość z mojej strony. Resztę pytań musiałem skierować do Collina. Świetnie się składało, że umówiłem się z nim dziś na trening. Spojrzałem ukradkiem na zegar. Charlie gościła u mnie już godzinę.

- Z tego co opowiadał Collin, wyglądało na to, że tak, mają wśród szeregów podział- odpowiedziała.- Zwracali się do siebie po tytułach, choć bardziej przypominały one przezwiska czy coś w tym stylu. Ale nie mamy co do tego pewności. Na pewno wyróżnia się zwykłych Złodziei i ich przywódcę, stojącego na czele. 

- To chyba tyle z mojej strony- mruknąłem pod nosem, uśmiechając się w stronę Charlotte.

- A ja mam ci jeszcze coś do powiedzenia.- Uśmiechnęła się w odpowiedzi.- Przypomniało mi się ostatnio, że tata wspominał kiedyś o rzadkiej zdolności w naszej rodzinie. Polegała ona na przejmowaniu nadzwyczajnych mocy od magicznych istot i przyswajania ich w swoim organizmie.- Zamilkła na chwilę.- Mówiłeś, że twoja lodowa moc przybyła niespodziewanie, prawda?- spytała cicho.

Zastanowiłem się nad tym, co powiedziała właśnie Charlotte. Mogłoby być to prawdopodobne, ale czy naprawdę coś takiego było możliwe? Akurat rodzina Kiosków była na tyle nienormalna, żeby mieć gdzieś wśród gałęzi drzewa genealogicznego zapisaną moc wysysania paranormalnych umiejętności innych.

- To zależy, jak taką moc się przejmuje.- Wzruszyłem ramionami.

- Tata wspominał coś o przetaczaniu krwi z magicznego organizmu do naszego i konsumowania krwi istot paranormalnych. Ale chyba nie bawiłeś się przez ten cały czas w wampira?- Uniosła brew z rozbawieniem.

Prychnąłem cicho. Jakby miała mi smakować krew innych, kiedy cały czas mogłem spróbować swojej. Uświadomiłem sobie właśnie, jak często bywałem ranny i jak wielkie szczęście miałem, wychodząc z tego bez większych obrażeń na dzień następny.

- Nie kojarzę nic takiego- burknąłem.

Lotte zamyśliła się na chwilę, kładąc palec wskazujący na ustach.

- Była jeszcze trzecia opcja!- Oświadczyła nagle, rozpromieniając się.- Pocałunek!- Spojrzała na mnie podejrzliwie z delikatnym uśmieszkiem.

Odwróciłem wzrok i przeczesałem włosy otwartą dłonią, przypominając sobie finał Wielkiego Konkursu na Śmierć. Jeśli wierzyć opcji, że przez pocałunek mogłem przypadkiem wyssać z kogoś odrobinkę mocy, moją ofiarą mogła być Lucy.

Przypomniałem sobie, że podczas naszego przypadkowego pocałunku, kiedy chciałem uratować ją przed atakiem jednego z naszych konkurentów, poczułem przyjemny chłód rozpływający się po moim ciele.

A może była to lodowa moc, która przemieszczała się z jednego ciała do drugiego?

- Czy ty unikasz odpowiedzi?- Zaśmiała się Charlotte.- Nie chcesz przyznać, że się całowałeś?

Czy lód z ciała Lucy byłby w stanie tak szybko zagnieździć się w moim organizmie i wykazać pierwszą aktywność po krótkim czasie, kiedy znalazłem się u Zabójców Cieni po ataku na Salidie?

Postanowiłem przyjąć tą wersję wydarzeń, która wydawała się być jedynym logicznym wytłumaczeniem. Ale czy w takim razie okradłem Lucy z jej mocy? Osłabiłem ją? Poczułem się jak złodziej, tym bardziej, że prawdopodobnie zraniłem kogoś, kogo kochałem. I to całkiem nieświadomie.

- Emil!- Przywołała mnie do porządku siostra.- Odpowiesz wreszcie?- burknęła z niezadowoleniem.

- Może- mruknąłem zdawkowo, zaciskając pięści i patrząc na nią. Pomimo wszystko nie chciałem nikomu mówić, że istnieje ktoś dla mnie cenny. Właśnie to ukochane osoby są najbardziej czułym punktem każdego z nas.

- Braciszku!- Charlie ściągnęła brwi i spojrzała na mnie z naburmuszoną miną.- Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć?- Ułożyła usta w wielką podkówkę.

- Bo nie chcę- westchnąłem, wpatrując się w swoje pięści, które powolutku zaczęły pokrywać się szronem.- To niekorzystne mówić wrogom o tym, co dla nas cenne- dodałem ciszej, uświadamiając sobie dopiero po fakcie, że powiedziałem coś, czego nie powinienem.

- Uważasz mnie za wroga?- wyszeptała siostra.

- W pewnym stopniu tak.- Stwierdziłem, mówiąc prosto z mostu. Skoro już powiedziałem to na głos, nie miałem zamiaru się z tym kryć.

- Możesz mi zaufać!- Zaoferowała.- Jestem twoją siostrą!

Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się lekko.

- Mogę ci zaufać i dobrze o tym wiem- mruknąłem.- Może po prostu nie chcę przyjąć tego do wiadomości.

Charlotte zamilkła, po czym wstała i skierowała się w stronę drzwi.

- Prędzej czy później wszystko wyjdzie na jaw- wyszeptała, patrząc na mnie smutnym wzrokiem.- Choć mam nadzieję, że kiedyś wyjawisz mi swoją tajemnicę- rzuciła i wyszła.

Westchnąłem cicho i wlepiłem wzrok w ścianę naprzeciwko. Pogadanka z siostrunią okazała się być interesującą i wytłumaczyła mi dość sporo rzeczy z nowego świata, w jakim nagle się znalazłem. Jednak wszystko zmierzało ku destrukcji i rozpaczy, podobnie jak nasza rozmowa.

Lecz zrodziła w mojej głowie kolejne pytanie, które nie zdawały się mieć końca. Ale na odpowiedzi musiałem poczekać do wieczora, kiedy to miałem trenować z Collinem, przygotowując się do akcji zwiadowczej rewolucji.

Miałem szczerą nadzieję, że spotkam podczas niej Asa. Być może da mi to szansę na jak najszybsze wypełnienie nowego celu w życiu.

Zabiję go.