Nowelkowo!

Dobry wieczór, dziś przychodzę z czymś nietypowym, bo z nowelką. Niektóre osoby prosiły o publikację, bo chętnie by zobaczyły, więc jest. 
Dziś dowiedziałam się, że została oceniona na celujący i była czytana przy całej klasie. Długa z tym historia, której tutaj raczej nie wypada opowiadać. Powiem tyle, że naprawdę ucieszyła mnie reakcja niektórych osób. No, w tym Żydzia. Jako jedyna cieszyła się już na początku, bo krew. Huehue.
Od siebie mogę powiedzieć, że nowelce poświęciłam dużo czasu i uważam, że wyszła całkiem nieźle. Resztę pozostawiam Wam.

__________________________________________

Płomień krwistoczerwonej świeczki ustawionej na środku okręgu usypanego z popiołu rzucał nikły cień na trupio bladą twarz dziewczyny. Ogień odbijał się w jej martwych, czarnych oczach, w których nie widać już było choćby najmniejszej iskierki życia. Końcówki długich, kasztanowych włosów zatopiły się w czerwonej kałuży, zabarwiając się na tą właśnie barwę, a zaciśnięty w dłoni nóż był cały splamiony krwią, która skapywała z niego kropla po kropli, tworząc kolejną plamę na podłodze.

Krew. Wszędzie krew.

Opowieści o krwawej klątwie krążyły wśród mieszkańców od długiego czasu. Kiedy już wydawało się, że ucichły, powracały ze zdwojoną siłą. Gościły w każdym domu w wiosce, często towarzyszyły rozmowom, były przedmiotem zainteresowania wśród młodzieży, osób starszych, dorosłych. Nawet dzieci wspominały o niej przelotnie przy zabawie w piaskownicy. Roznosiły się niesamowicie szybko. Były jak zakaźna choroba, która wpierw zaatakowała pojedynczą osobę, jednak ta przenosiła ją dalej, aż cała okolica zachorowała. I bez wątpienia plotkę o tej klątwie można było porównać do choroby. Z początku cicha i nieznaczna, stawała się groźna, kiedy pasożytowała już w organizmie ofiary. Każdy znosił to inaczej, gdyż każdy miał inną odporność - niektórzy traktowali to jako zwykłą bajeczkę, inni szczerze wierzyli w opowiadaną historię i popadali w depresję, zagłębiając się w nią, część mówiła o tym pół żartem, pół poważnie. Jednak w każdym, kto usłyszał opowieść o krwawej klątwie zasiało się ziarenko strachu, które kiełkowało w zależności od stosunku do plotki.

Rozmawiano o niej wszędzie. Była najpopularniejszym tematem rozmów. Wdrążyła się w historię wioski tak bardzo, że przekazywanie opowieści o niej było niemalże tradycją. Miejscowa legenda, tak można by ją określić.

Wieść o niej roznosiła się przede wszystkim dzięki tak zwanemu osiedlowemu monitoringowi, czyli grupce starszych kobiet obserwujących wszystko, co działo się w okolicy . Wiedziały o wszystkim, promocje w marketach były im znane jeszcze przed ich ujawnieniem w reklamach, a bitwy o herbatniczki i ciastka do kawy kończyły się druzgoczącym zwycięstwem, kiedy to biły przeciwnika na głowę. Codziennie zbierały się na tajemniczych spotkaniach po obowiązkowej mszy świętej w kościele i dzieliły się nowo zdobytymi informacjami. Obejmowały one dość szeroki zakres, między innymi informacje o nowych nieboszczykach i okazywanie żalu po ich śmierci, nawet jeśli nie dalej jak wczoraj wspólnie narzekały na to, jak denat kosił pod ich domem trawnik, przez co nie mogły w spokoju oglądać emisji eucharystii na żywo z Łagiewnik. I tak właśnie dowiedziały się o krwawej klątwie jako pierwsze.

- Kochane, słyszałyście może o rodzinie Moore? - Jedna z kokoszek uniosła do góry łyżeczkę do kawy, machając nią energicznie w powietrzu. Woda wrzała w czajniku, aby zalać nią następnie torebki herbaty, a ciasta ułożone na talerzach zachęcały do konsumpcji. 

- Moore? - spytała inna i zaczęła stukać paznokciami o blat stołu, zamyślając się. - Moore, gdzieś to już słyszałam. - Zamilkła na chwilę, po czym jej oczy rozszerzyły się. - Mam! - Oznajmiła odkrywczo. - Rodzina Moore mieszkała tu kiedyś. W domku na przedmieściach, mieli bardzo ładny ogród różany. - Dodała.

- Ale czy oni nie umarli? - spytała szeptem kolejna.

Gospodyni skinęła głową.

- Krążą plotki, że ich córka, Isleen - świeć Panie nad jej duszą - zginęła w tajemniczych okolicznościach, podobnie jak jej brat. - Oświadczyła.

- Mówią, że… - Zaczęła opowieść następna z nich.

Tak właśnie ukształtowała się historia o krwawej klątwie, związanej ściśle z rodziną Moore. Po raz pierwszy usłyszałam o niej od koleżanki z pracy. Był poniedziałek. Zachmurzone niebo, które nie chciało przepuścić nawet promyczka słońca oraz deszcz bębniący o asfalt od rana zniechęcały do pracy. Zdziwiłam się więc, że widzę znajomą burzę kasztanowych włosów przy stanowisku, zwłaszcza w tak znienawidzony przez ludzkość dzień tygodnia jak poniedziałek.

- Hej, co ty dzisiaj tak wcześnie? - spytałam, widząc Silvię tak wcześnie za biurkiem w wydziale śledczym. 

- Słuchaj, mam coś dla ciebie! - Oznajmiła, odkładając kubek z gorącą czekoladą na mebel. Spojrzała na mnie przenikliwie swoimi brązowymi oczyma i uśmiechnęła się tajemniczo. - Lubisz historię o egzorcyzmach, prawda?- spytała. 

Skinęłam głową zgodnie z prawdą.

- Więc słuchaj. - Rozkazała mi i zaczęła swoją opowieść z tak wielkim entuzjazmem, że przeniosła go na moją osobę. Kiedy skończyła, uświadomiłam sobie, że nie tknęłam nawet kawy przyniesionej tu rano. Historia zafascynowała mnie tak bardzo, że nie mogłam poprzestać na własnych rozmyślaniach na jej temat, musiałam odkryć prawdę. Potrzebowałam dowodów. Zaczęłam szukać informacji, uzyskałam zgodę od szefa na przeprowadzenie śledztwa, przez co mieszkańcy bez problemu wyjawili mi to, co wiedzieli. Odnalazłam nawet taśmy z filmami, które okazały się być kluczem do rozwiązania zagadki w zespoleniu z innymi faktami.

 Zaczęło się siedem lat temu od rodziny Moore.

 Liczyła ona czterech osobników: matkę, panią domu, która pracowała w szpitalu nieopodal na wydziale kardiochirurgii; ojca, pracującego jako aptekarz w mieście obok; syna, którego zamiłowaniem było kolekcjonowanie kart oraz córkę o imieniu Isleen, która postanowiła iść w ślady matki i studiowała medycynę. Szczęśliwa i kochająca się rodzina, więź między jej członkami była naprawdę silna i nieprzerwalna. A przynajmniej do czasu, kiedy nie zginął Averel.

Chłopak oznajmił pewnego wieczoru, że idzie na spacer, a jako że dobrze znał górzystą okolicę małej wioski na południu kraju, nikt nie miał co do tego przeciwwskazań. Averel, bo tak na imię było synowi Anne i Martina Moore, wyszedł z domu po godzinie dwudziestej pierwszej i nie wrócił już nigdy. Wpierw wnioskowano, że zaginął - jego ciała nie odnaleziono, dodatkowo nikt nie widział, dokąd spacerował. Dopiero po miesiącu jeden z przechodni zauważył go martwego przy brzegu jeziora, jednak bez żadnych znaków na ciele ani chociażby sinych ust, które mogłyby świadczyć o tym, że się utopił. Analiza zwłok wykazała jedynie, że chłopak umarł miesiąc temu, w dzień, w który wyszedł na spacer. Pozostawało więc pytanie: co działo się z ciałem przez ten czas i jak znalazło się nagle w parku?

Niedługo potem zmarł również ojciec chłopaka. Okazało się, że otruł się rozproszkowanymi tabletkami, wyniesionymi z pracy, które ukrył w curry kupionym w jednej z restauracji, przez co początkowo o jego śmierć obwiniano kucharza. Jednak dzięki przeglądnięciu jego ubrań odkryto, że było to samobójstwo: resztki szkodliwych substancji znaleziono w jego domu razem z kartką, wyjaśniającą reakcję, która zajdzie w organizmie po ich spożyciu w danych okolicznościach. Anne Moore znaleziono z kolei pewnego ranka w jej domu, gdzie leżała z nożem wbitym w serce. Doskonale wiedziała, gdzie uderzyć, aby wykrwawić się jak najszybciej. Jej śmierć również była samobójstwem, załamała się po śmierci syna i męża, popadła w depresję. Jej współpracownicy mówili, że od dawna wydawała się przygnębiona, jednak za sprawcę jej złego humoru uznali złą pogodę.

Została jedynie Isleen.

Pozostała w domu rodzinnym, chociaż psycholog, do którego regularnie uczęszczała, zalecał jej opuszczenie miejsca rodzinnego i zmianę otoczenia. Z początku wydawała się być załamana i przygnębiona, ale w miarę upływu czasu była coraz bardziej radosna i optymistyczna. Zajęła się na poważnie studiami i nauką, nauczyciele chwalili ją i mówili, że bez wątpienia czeka ją świetlana przyszłość. Grzeczna, mądra i pełna radości, wzór do naśladowania. Zawsze myślała racjonalnie, nie wierzyła w bzdury i głupoty. 

Informacji o przywoływaniu demonów zaczęła szukać dopiero po ukończeniu pierwszego roku studiów. Nie wiadomo, co nią wtedy kierowało - człowiek przecież nie zmienia swojego nastawienia do takich rzeczy w jednej chwili. Po prostu pewnego dnia oświadczyła, że wierzy w istnienie demonów, podczas gdy nie dalej jak wczoraj zaprzeczała temu. Być może kierował ją nagły impuls, może zobaczyła coś, czego nie powinna ujrzeć, albo uświadomiła sobie, że duchy i inne istoty mogą być prawdziwe. Nikt nie wiedział, co nią wtedy kierowało, gdyż nie można było wniknąć w jej myśli, ani nawet wyczytać czegoś z jej twarzy - bowiem przez większą część czasu na jej twarzy widniał uśmiech, który chwilami wydawał się sztuczny. Jakby chciała ukryć to, co szalało w jej wnętrzu.

Zaczęła od książek. Co jakiś czas udawała się do biblioteki miejskiej, aby wypożyczyć kolejne poradniki, biografie znanych egzorcystów czy świętych, opisujących spotkania z demonami. Bibliotekarz wspominał, że przybiegała zdyszana, kiedy już zamykali, aby wziąć do domu kolejną lekturę. Była tak zdesperowana, że za każdym razem na nowo trzeba było oświetlać księgozbiór i szukać potrzebnego egzemplarza. A kiedy ktoś odmawiał, czekała do rana na otwarcie pod biblioteką. Niektórzy udawali ją wtedy za szaloną: zachowywała się tak, jakby od tego miało zależeć jej życie.

Książki można było znaleźć w jej pokoju praktycznie wszędzie. Część poukładana starannie na półkach, inne walały się po pokoju, reszta czekała pod łóżkiem. Było ich mnóstwo, a każda z nich miała na okładce sześcioramienną gwiazdę, zapewne aby zaznaczyć, że książka została już dokładnie przestudiowana. Wiele stron z nich zostały wyrwane, z czego część przyklejono na ścianach w całym domu. Nie było sposobu, aby od nich uciec, były wszędzie. Popodkreślane pisakami zdania lub fragmenty rzucały się w oczy jako pierwsze. Cały ten zabieg służył prawdopodobnie temu, aby nie zapomnieć o celu, jaki wyznaczyła sobie Isleen. Niektóry kartki zagięto, a na ich marginesach dopisane były notki. Gdzieniegdzie można było znaleźć plamy po kawie czy herbacie, jakby książki były podstawkami pod kubek. Jak się potem okazało, książki nigdy nie zostały zwrócone do biblioteki nawet pomimo nalegań biblioteki miejskiej i wszystkich listach z prośbą o zwrot. Wydawało się, że dziewczyna nic z tego nie słyszała. Wybudowała wokół siebie niewidzialny mur, który przepuszczał przez siebie tylko te informacje, które sama chciała usłyszeć. Zapewne nie znajdowały się w tym zakresie skargi bibliotekarza, który upominał się o książki, które mimo wszystko były jej nieprzerwanie potrzebne do przyzywania demona.

Kiedy Isleen przeczytała już wszystkie dostępne jej książki, które mogłyby jej pomóc, postanowiła zaczerpnąć rady miejscowych księży. Spędzała tam dużo czasu i wracała do domu koło pierwszej w nocy. Zaraz po spotkaniu z duchownym spacerowała jeszcze trochę po okolicy, zamyślona i lekko otępiona. Podobno parę razy mało co nie wpadła po samochód będąc właśnie w takim stanie.

Po paru tygodniach przestała składać wizyty u księży, a odwiedzała egzorcystę, Patricka Holtona. Mieszkał dość daleko od wioski, przez co musiała zamieszkać przez krótki czas w mieście. Jak donosi sam Patrick, spędzała u niego praktycznie cały dzień i nie odstępowała go na krok. Obserwowała, jak przeprowadzał egzorcyzmy i nawet pomimo jego próśb o opuszczenie pokoju, trwała nieprzerwanie przy nim. Była jak cień. Podążała za nim wszędzie, bez względu na to, gdzie poszedł.

Po tygodniu zaprzestała również szukania pomocy u egzorcysty i księży, wróciła do rodzinnego domu i powróciła do względnie normalnego życia przeciętnej studentki. Chodziła na wykłady, spotykała się z przyjaciółmi, przebywała na świeżym powietrzu. Jednak po zajęciach zagłębiała się w rozległych zbiorach Internetu i wyszukiwała informacje, które miały odpowiedzieć jej na pytanie „jak przywołać demona?”. Z początku natrafiała na głupie, absurdalne sposoby, takie jak zabicie chomika i wymazanie jego krwią podłogi z dębowych - koniecznie dębowych - desek w kształt kwadratu, w którego to środku znajdować się miało ziarenko ryżu, do którego miała wsiąknąć przywołana dusza – albowiem pochłania wilgoć, a według teorii autora dusze demonów składały się aż w siedemdziesięciu czterech procentach z wody. Resztą był popiół, majonez i zło w czystej postaci.

Po długich poszukiwaniach znalazła wreszcie przekonujący wpis, który w dużej mierze różnił się od poprzednich absurdalnych i głupich pomysłów. Pokrywał się z niektórymi wyznaniami księży i egzorcysty, przez co wydawał się jeszcze bardziej wiarygodny, zaś niektórzy potwierdzali jego skuteczność. Chcąc nie chcąc, wydawał się naprawdę realistyczny i właśnie to ten sposób wybrała Isleen.

Ostatni raz widziano ją na cmentarzu, przy grobie jej brata i rodziców. Kładła na nich bukiety kwiatów, czarnych jak smoła róż. Przebywała tam przez chwilę, po czym wróciła z powrotem do swojego azylu w jej pokoju.

Na początku zajęła się wykonaniem najważniejszego punktu, bez którego przywoływanie nie mogło się udać. Należało zrobić świeczkę. Jej płomień miał być łańcuchem dla przywołanej duszy, przez co była ona niczym pies na smyczy i człowiek miał nad nią kontrolę. Od niej zależało powodzenie całej akcji.

Dziewczyna rozpuściła w garnuszku parafinę, aż nie stała się ciekłą substancją. Następnie wyciągnęła nóż i błądziła nim chwilę przy swoim przegubie, po czym przecięła skórę i pozwoliła wyciekającej spod niej krwi skapywać powoli do garnka. Całość zabarwiła się na czerwono, dokładnie tak, jak miało być. Isleen przelała ją do przygotowanej wcześniej formy z włożonym w nią knotem i korzystając z czasu potrzebnego do zastygnięcia parafiny, udała się do swojego pokoju, by przygotować pole do przywoływania.

Wpierw ustawiła na biurku kamerę. Jak później sama przed nią tłumaczyła: po to, aby zanotowała wszystko, co będzie się działo w pokoju. Chciała, aby ludzkość zobaczyła, że demony istnieją naprawdę i że dusze zmarłych mogą nas nawiedzać. Miał to być dowód, któremu nikt nie mógł zaprzeczyć. A ostatecznie stał się jedynie materiałem dowodowym do śledztwa w sprawie jej własnej śmierci.

Rozsypała na podłodze popiół uzyskany ze spalenia kart z kolekcji jej brata w okręgu, po czym wrysowała w niego sześcioramienną gwiazdę – taką, jaką znaczyła przeczytane książki. Poza okręgiem rozsypała niedbale płatki czarnych róż, dokładnie takich, jakie położyła na grobie zmarłych rodziców i brata. Zasłoniła rolety w oknach, pozwalając jednak garści promieni na oświetlenie pomieszczenia.

Po paru godzinach ustawiła świeczkę z zastygniętą już parafiną na środku okręgu i zapaliła jej knot, obserwując, jak zajmuje się powoli ogniem, aż w końcu oświetla malutki obszar wokół siebie. Westchnęła ciężko, siadając w kręgu po turecku i wyszeptała cicho parę zdań, wśród których można było wyróżnić tylko pojedyncze słowa: prośba, dusza, brat, tęsknota. Zaraz potem w całym pokoju zerwał się wiatr, wprawiając w ruch płatki róż, które zmieniły swoje położenie. Kartki powyrywane wcześniej z książek, leżące na podłodze, szybowały przez chwilę w powietrzu, niesione wiatrem, aż upadły przed Isleen. Wiatr ustał. Pojedyncze słowa lub litery musiały ułożyć się w zdanie, gdyż dziewczyna pochyliła się nad stronami i zmrużyła oczy.

- Witaj, Isleen. - Wyczytała i rozglądnęła się po pokoju, jakby szukając kogoś. Nie znalazła najwyraźniej nikogo, bo jej wzrok znowu spoczął na kartkach. - Czekałem na ciebie - wyszeptała. Kątem oka zerknęła na świeczkę, której płomień wciąż się utrzymywał, choć drgał nieznacznie. Odetchnęła głęboko i uniosła głowę. - Przybądź. - Oznajmiła władczym i stanowczym głosem.

Powietrze zadrgało, a przed Isleen zaczęły wyodrębniać się kontury ciała podobnego do ludzkiego. Było niewiele większe od dziewczyny, miało wyraźną posturę mężczyzny i małe, ledwo zauważalne rogi wyrastające z włosów. Postać można była bardzo łatwo przegapić, była jedynie ciemniejszą plamą w powietrzu. Nie można było ujrzeć jego twarzy, nie licząc płonących czerwienią oczu, które jako jedyne było widać niesamowicie wyraźnie.

- Po co mnie przyzwałaś? - warknął demon. Jego głos był ochrypnięty i władczy, przepełniony nienawiścią.

- Chcę porozmawiać z bratem - mruknęła dziewczyna, nie dając się złamać istocie. Wiedziała, że ma nad nią kontrolę i mimo tego, że demon sprawiał wrażenie okropnego i złego, musiał wypełniać jej rozkazy.

- Potrzebuję więcej - prychnął demon. - Więcej informacji.

- Averel Moore, szesnaście lat, zmarł 17 marca tego roku. - Wyrecytowała płynnie Isleen. Przygotowała się już wcześniej na tego typu pytanie.

Demon mruczał przez chwilę coś pod nosem, po czym zarys jego ręki wskazał na świeczkę.

- Jeśli płomień zgaśnie lub wosk w świeczce się skończy, twój brat zniknie, a ja razem z nim. - Oświadczył, po czym jego zarys rozpłynął się w powietrzu.

Isleen rozejrzała się znów po pokoju, aż w końcu jej wzrok stanął na przestrzeni przed nią, tam, gdzie wcześniej siedział demon. Jej usta natychmiast wykrzywił szeroki i promienny uśmiech, a jej oczy zaiskrzyły się radośnie.

- Ave! - Zawołała i rzuciła się w stronę powietrza, tuląc je mocno. Musiała widzieć tam swojego brata, jednak kamera nie zanotowała nic. Nawet najmniejszego drgania powietrza w tym miejscu. Żadnych znaków. – Tęskniłam - wyszeptała, a po jej policzkach spłynęły łzy wzruszenia.

Po przywitaniu zmarłego brata, Isleen oderwała się od niego i spojrzała na niego z powagą.

- Co się z tobą stało? - wyszeptała, wciąż się w niego wpatrując.

Duch najwyraźniej coś mówił, lecz musiało do być słyszalne tylko dla Isleen. Jednak musiało to być coś strasznego, bo dziewczyna ściągnęła brwi ze zmartwienia i patrzyła troskliwie na brata. Cisza trwała długo, najwyraźniej historia była dość rozbudowana i skomplikowana.

- A co z rodzicami? Widujesz ich często? - spytała następnie. Duch musiał skinąć głową, gdyż następne pytanie brzmiało: - Co takiego robią?

Znów zapanowała cisza, przerywana jedynie przez ciche westchnienia Isleen. Wpatrywała się nieustannie w to samo miejsce, jej oczy wciąż były zaszklone, jakby za chwilę miała wybuchnąć głośnym płaczem. Nie zwracała uwagi na świeczkę, której wosku było coraz mniej i mniej, zaś płomień powoli przygasał, zwiastując koniec.

Ciszę przecinały co chwila kolejne pytania Isleen o rodziców i brata, aż duch nie przerwał jej w połowie pytania. Musiał wskazać na świeczkę, bo dziewczyna spojrzała na nią i otworzyła szerzej oczy ze strachu, widząc, jak ogień słabnie z każdą sekundą. W pokoju rozległ się cichy chichot demona, a jego oczy dało się ujrzeć tuż obok miejsca gdzie prawdopodobnie znajdował się jej brat.

- Chcę więcej czasu! - krzyknęła zdesperowana Isleen.

- Świeca potrzebuje więcej krwi. - Zarechotał demon.

Dziewczyna znieruchomiała na chwilę, ale potem sięgnęła po leżący niedaleko nóż i wbiła go sobie bezlitośnie w dłoń, sycząc głośno z bólu. Przeniosła dłoń nad świeczkę i czekała, aż wypełni się ona krwią, która zastygała natychmiastowo w zetknięciu z ogniem. Musiała to być sprawka demona.

Isleen uśmiechnęła się słabo i znów wróciła do rozmowy z bratem. Demon zniknął, śmiejąc się pod nosem, a świeczka nadal płonęła. Wszystko było w porządku, dopóki sytuacja się nie powtórzyła. Wtedy dziewczyna znów zaczęła się kaleczyć, by zapewnić świecy nowy wosk, dzięki któremu mogła dłużej rozmawiać z Averelem. Najwyraźniej chłopak zwrócił jej uwagę, że to niebezpieczne, bo zaśmiała się perliście w odpowiedzi i zasłoniła krwawiące dłonie przed jego wzrokiem.

- Nic mi nie będzie, Ave. To tylko trochę krwi, nic więcej.

Jednak im dłużej trwała rozmowa, tym Isleen bledła bardziej, a jej krew zaczynała tworzyć dość spore kałuże na podłodze. Mimo wszystko nadal uśmiechała się słabo w stronę brata i trzymała w swojej dłoni mocno zaciśnięty nóż, aby w razie potrzeby natychmiast zapewnić kolejne minuty rozmowy.

Właśnie dlatego umarła. Wykrwawiła się na śmierć.

A wszystko przez to, że potrzebowała krwi do przedłużenia rozmowy z bratem. Zginęła na jego oczach. Zaraz po śmierci świeczka zgasła, a zarówno demon jak i duch zniknęli bez śladu. Kamera leżała jeszcze włączona na biurku i rejestrowała zdarzenie aż do końca. Była świadkiem tego, jak Isleen uśmiechnęła się po raz ostatni w stronę zmarłego brata i jeszcze zanim opadła bezwładnie na ziemię martwa, zdołała wyszeptać:

- Braciszku, teraz będziemy mieli całą wieczność na rozmowy.

Świeczka, będąca obok kamery świadkiem całego zajścia, tkwi teraz na moim stole w biurze i wydaje się ze mnie drwić. Wciąż jest w niej jeszcze odrobinę zastygłej krwi Isleen. Z nią wciąż możliwe jest przyzwanie kolejnego demona, który przyprowadzi ze sobą kolejną duszę zmarłej osoby. Czuję dziwny ucisk w sercu, myśląc o tym. Przypomina mi się zmarła przed laty matka. Mogłabym z nią porozmawiać, jednak zaraz po chwili odrzucam ten pomysł.

Właśnie ta krwistoczerwona świeczka przypomina, że nic nie trwa wiecznie, a że raz utraconej osoby nie da się odzyskać.

Isleen podjęła próbę porozmawiania z bratem, aby zaspokoić swoją tęsknotę do niego, jednak zatraciła się w tym tak bardzo, że zginęła. Zapewne nie tylko ona tak skończyła.

Rodziny Moore nie ma już w tej wiosce, jednak każdy jej mieszkaniec słyszał o historii Isleen i świeczki, dzięki której przywołała demona. Opowieść ta przetrwała pod nazwą krwawej klątwy, po paru latach dodano zmyślone szczegóły, które miały dodać pikanterii. Mało kto zna prawdziwą wersję.

Dokańczam pisanie sprawozdania ze śledztwa, składając podpis w lewym dolnym rogu i odkładam długopis z cichym westchnięciem. Od teraz koniec krwawej klątwy. Wszystko już jasne.

Wpatruję się przez chwilę w świeczkę z nostalgią. Ciekaw jestem, czy Isleen jest wreszcie szczęśliwa ze swoją rodziną. I czy ma wystarczającą ilość czasu, by z nimi porozmawiać.

Zapewne tak. Umarli czasu nie liczą, prawda?