Rozdział dwudziesty drugi: Astley w roli głównej!

Dwudziesty drugi już rozdział, którego tytuł mówi sam za siebie. Dokładnie tak, w tym rozdziale będzie tylko rozmowa Astleya z Lucy *Astley- Naff's screaming at the background*. 

Starałam się tu chyba wprowadzić trochę Astleyowych mądrości (tak bardzo), ale nie wiem, co miałam na myśli. Po prostu mi to nie wychodzi, więc jest jak jest. Arbuz bez pestek, inspirowany obrazkiem z facebooka i kociaczki. Bo co to za filozofia Astleya bez kociaczków. 

Aktualnie tkwię na rozdziale 33. Nie wiem, czy nie potrafię go napisać, czy też po prostu nie mam czasu. Biologia nareszcie dała mi odetchnąć i nie zanosi się na to, żebym musiała ją kontynuować. Co oznacza więcej czasu na pisanie.

Po tym rozdziale możecie znienawidzić Astleya *Naff krzyczy głośno: NIGDY! Ale to nie skierowane do niej. >D*. Ostatecznie miał być postacią, którą jedni lubią, inni nie. 

Nie przeciągając. Dup!

Zaraz po tym, jak przez mrok przebiła się biel, narzuciłam na siebie bluzę. Chciałam zakryć zdobiące mnie znaki.

- Dziś też jest ci zimno?- Usłyszałam znajomy głos. Obróciłam się, stając twarzą w twarz z Astleyem. Ciepło bijące od niego sprawiało, że miałam ochotę być jeszcze bliżej.

- Dziś też bez koszulki?- Uniosłam brew, patrząc w jego oczy, które błyszczały z rozbawieniem. Blizna na oku zdążyła się zasklepić.

- Nie znasz mnie jeszcze dobrze- westchnął Astley.- Gdyby tak było, wiedziałabyś, że rzadko kiedy chodzę z zasłoniętą klatą.

- Ty także nie znasz mnie dobrze- odpowiedziałam.- Gdyby tak było, wiedziałbyś, że mi rzadko jest zimno.

- Więc dlaczego chodzisz w bluzach?- spytał chłopak.

- Więc dlaczego chodzisz bez nich?- Odparowałam.

- Bo jest mi ciepło i wygodnie.- As uśmiechnął się.

- A mi jest zimno i wygodnie.

- Ale przed chwilą powiedziałaś, że rzadko kiedy jest ci zimno.- Zauważył.- Więc teraz skłamałaś. Nie jest ci zimno, boisz się mnie.- Stwierdził.

- Owszem, skłamałam.- Przyznałam.- Ale nie boję się ciebie.

Astley pstryknął mnie w czoło, a ja pomasowałam bolące miejsce.

 - A powinnaś- mruknął i odszedł kawałek, siadając na ziemi.

 - Dzisiaj też wezwałeś mnie tylko po to, żeby grać w karty?- burknęłam z niezadowoleniem, przysiadając się do chłopaka.

 - Miałem cichą nadzieję, że akurat bierzesz prysznic- westchnął z rozczarowaniem As.

Nachmurzyłam się i założyłam ręce na piersi.

 - Wiele osób, w tym ja, miałoby coś przeciwko.

 - Kto?- Mój towarzysz uśmiechnął się szyderczo.- Twój ojciec? Chłopak? Rodzeństwo? Rozniosę wszystkich w pył.- Przybliżył się do mnie i spojrzał mi w oczy. Iskierki rozbawienia nagle zniknęły.

- Nie zrobisz tego- wyszeptałam, czując ciepło bijące od Astleya. Było takie przyjemne. Sprawiało, że chciałam go więcej.- Nie potrafisz.

- Nadal nie zdałaś sobie z tego sprawy- westchnął chłopak.- Jestem zły. Twoje próby zrobienia ze mnie dobrego aniołka nic nie dadzą.

- Nie jesteś zły.

- W takim razie jaki?- warknął.- Święty? Po zabiciu tylu ludzi?- prychnął.

- Bardzo mi przykro.- Odepchnęłam go od siebie, tracąc to milutkie ciepło. Spuściłam wzrok i zaczęłam nawijać kosmyk włosy na palec.- Ale nie wiem, co takiego zrobiłeś. Nigdy mi nie powiedziałeś.

- I nie spodziewaj się, że powiem- mruknął.- To chyba mój interes, aby zadecydować, po której stronie stanę.

- Ale jak masz się dowiedzieć, jak jest po drugiej stronie, nawet nie próbując?- Uniosłam brew do góry.

- Myślisz, że nigdy nie byłem niewinny?- prychnął z pogardą, odwracając wzrok.- Nawet najgorszy złoczyńca miał dzieciństwo. Miał przeszłość.

- Możesz do tego wrócić.

- Powiedz mi, Lucy.- Zaczął.- Co robisz, jeśli przechodzisz obok bezdomnego kociaka? Reagujesz na jego nieszczęście?

- Niespecjalnie- mruknęłam.- To tylko zwierzę.

- A co zrobisz, przechodząc obok bezdomnego mężczyzny? Reagujesz na jego prośby?- Kontynuował.

- Tak. Przecież to człowiek.

- Mylisz się- odparł As.- Człowiek to też zwierzę. A jednak jest traktowany lepiej niż koty.

- Ale człowiek ma rozum i potrafi się nim posługiwać- mruknęłam.

- Ludzie są nieczuli na rzeczy, które ich nie dotyczą. Przechodzą obok martwego człowieka na ulicy. Co robią? Opcja pierwsza.- Uniósł w górę palec.- Nie zważają na trupa i biegną na przystanek, bo są przecież spóźnieni do pracy. Opcja druga.- Uniósł kolejny palec.- Krzyczą. Wołają o pomoc, ale sami nie potrafią pomóc- wyjaśnił.- Nikt nie pomaga bezpośrednio, jeśli nie będzie w tym korzyści.

- Niektórzy pomagają bezinteresownie.- Oznajmiłam.    

- Nazywacie to bezinteresowną pomocą. Ale zawsze znajdzie się w tym jakaś korzyść.

- Właśnie teraz pomagam bezinteresownie- burknęłam.

- Nie.- Zaprzeczył Astley.- Masz z tego korzyści.

 - Spędzanie czasu z tobą? Nie, dziękuję!- prychnęłam, choć spędzanie czasu z chłopakiem nie było takie złe. Można by nawet stwierdzić, że spotkania z nim sprawiały mi przyjemność.

- Podziwianie mnie. Całkiem za darmo.- Uśmiechnął się w odpowiedzi.- Cenne lekcje życia.

- Nie jest do dla mnie ważne- mruknęłam.

- W takim razie co jest dla ciebie ważne?- spytał

Zastanowiłam się nad tym chwilę, ale ostatecznie wymyśliłam wymijającą odpowiedź.

- Nie wiem- szepnęłam.

- Nieśmiertelni nie rozumieją sensu życia- westchnął As.- Tego w was między innymi nienawidzę.

- Sądzisz, że mnie nienawidzisz?- Poczułam ukłucie w sercu. Mimo tego, że z chłopakiem nic poważnego mnie nie łączyło, było to dla mnie jak cios w plecy.

- Tak.- Zaśmiał się Astley.- Ale na twoje pocieszenie mogę stwierdzić, że mniej niż pozostałych. Nienawidzę wszystkich ludzi na tej planecie. A zwłaszcza tych z rodzinnego miasteczka- dodał ciszej.

- Rodzinnego miasteczka, czyli…?- Zaciekawiłam się.

- Hej!- Wystawił przed siebie rękę, jakby się bronił.- Przecież cię nienawidzę.

Prychnęłam i odgarnęłam włosy do tyłu, układając usta w smutnego banana.

- Źle czuję się z tym, że ty wiesz o mnie tyle rzeczy, a ja o tobie nic- burknęłam, spuszczając wzrok.- Jestem niczym otwarta księga, do której każdy może podejść i wyczytać to, co potrzebne. Nikogo nie interesuje, co o tym myślę.

- Dlatego nauczyłem się nosić maskę obojętności- rzucił Astley, wykładając karty z kieszeni i tasując w międzyczasie.- Całkiem przydatna umiejętność.

- Nie chodzi o to, żeby zamykać się w sobie.- Wyjaśniłam.- Chcę po prostu poznać trochę innych.

- Nie licz na to, że ci pomogę- prychnął chłopak.- Jestem egoistą i dobrze mi z tym.

- Właśnie poznałam twój kawałek osobistości. Egoista.- Uśmiechnęłam się słabo.

- Posłuchaj, uświadom sobie wreszcie, że nie zostaniemy przyjaciółmi i nie będziemy radośnie skakać po zielonych łąkach- warknął Astley.- Tobie przeznaczone jest spokojne życie, ślub, dzieci i te sprawy. Ja zapewne skończę swój żywot na jednej z misji. Może kiedyś.- Uśmiechnął się zawadiacko.

- Ale skoro i tak spędzamy ze sobą czas, dlaczego by nie poznać się bliżej?- Zasugerowałam. Naprawdę chciałam go poznać, choćby po to, aby ułatwić sobie drogę do zwycięstwa.

- Bo jestem niebezpieczny- westchnął.

- Ostatnio strasznie mnie ciągnie do niebezpiecznych ludzi i myślę, że ty nie jesteś najgorszym z nich- mruknęłam, przypominając sobie dzisiejszy pożar w Alei.

- Jak bardzo musisz się mylić, sądząc, że nie jestem niebezpieczny- jęknął As.

- Skoro tak sądzisz, dlaczego pozwalasz mi tu przebywać? Co więcej, zaszczycasz mnie nawet rozmową- mruknęłam.

- Jesteś ciekawym stworzeniem.- Stwierdził chłopak, podnosząc wzrok. Poczułam, jak jego oczy wierciły we mnie dziurę, chcąc przejrzeć mnie na wylot.- Jako nieliczna potrafisz sprostać moim docinkom. Jesteś bardziej uparta niż osioł, jeśli chodzi o ważne dla ciebie sprawy. Próbujesz coś przede mną ukryć, a ja dowiem się, co- odpowiedział.- I słodko wyglądasz, kiedy się złościsz- rzucił na koniec.

- Ty jesteś za to egoistą, który przypomina mi bezbronnego kociaka w wielkim świecie. Atakuje innych, ale tylko w celu obrony. I próbuje sobie wbić do głowy, że naprawdę jest zły- burknęłam.- I wcale nie wyglądam słodko, kiedy się złoszczę!- Zaprzeczyłam.

Zobaczyłam wykrzywiający twarz chłopaka łobuzerski uśmiech, a w jego oczach znów pojawiły się iskierki. Miałam wrażenie, że rozmawiałam z dwoma całkiem odmiennymi Astleyami: jednym mrocznym, zimnym i niedostępnym oraz drugim- łobuzerskim, towarzyskim i radosnym. Zrozumiałam, co As miał na myśli, mówiąc o masce obojętności.

- Zaprzeczając temu stajesz się jeszcze bardziej urocza- wymruczał.

- A ty mówiąc to, kopiesz pod sobą coraz głębsze dołki- mruknęłam.

- Mówiłem już- syknął Astley, nagle poważniejąc.- Jeśli ktoś stanie mi na drodze, zetrę go w drobny pył. Nienawidzę przeszkód, zwłaszcza opornych.

- Czym było by życie bez przeszkód?- westchnęłam.- Są one jego nieodzowną częścią.

Chłopak zastanowił się i zaczął zbierać karty.

- Jeśli życie jest jak arbuz.- Zaczął.- Wiesz, twarde na zewnątrz, ale mięciutkie i pyszne w środku.- Wyjaśnił.- To pestki są przeszkodami. Wyobraź sobie arbuza bez pestek.

Skinęłam głową, wpatrując się w kocie ruchy towarzysza. Były dostrzegalne nawet przy zbieraniu kart. Napinające się mięśnie, delikatność, rozwaga.

- Arbuz bez pestek byłby po prosty lepszy.- Podsumował.

Zdałam sobie sprawę, jak bardzo obrazowe i proste były jego metafory. Nie wiedziałam, czy sam je wymyślił, ale były całkiem niezłe.

- Niektórzy może gustują w pestkach.- Wytłumaczyłam.

- A niektórzy po prostu nie lubią arbuzów.- Wzruszył ramionami Astley.

- Ale czy to oznacza, że nie lubią życia?- Starałam się wdrążyć w temat.- Nie. Po prostu zastąpią arbuza innym owocem.

- Kokosem?- parsknął w odpowiedzi.- Twarde na zewnątrz, a w środku puste.

- Ale nie ma pestek!- Zauważyłam.

Astley roześmiał się i zmierzwił lekko moje włosy, jak u dziecka.

- Musisz się jeszcze wiele nauczyć- westchnął.- Nie dorosłaś jeszcze do arbuzowych rozmów.

- Mówisz, jakbyś był starszy- burknęłam.

- A nie jestem?- Uśmiechnął się zawadiacko.

- Nie zdradziłeś mi swojego wieku. Nadal jestem w szoku, że znam twoje imię- rzuciłam z sarkazmem.

- To zależy od tego, ile ty masz lat.- Odparował.

- Powiedz mi chociaż jedną rzecz jako pierwszy. Proszę!- jęknęłam.

Astley zastanowił się.

- Dwadzieścia- mruknął.

- Dwadzieścia lat?- Wstrzymałam oddech. Wyglądał na odrobinę młodszego.

- Nie- prychnął.- Musisz zrobić dwadzieścia przysiadów, żeby się tego dowiedzieć.

Przewróciłam oczami, ale posłusznie wykonałam zadanie. Nie wiedziałam, jaki był w tym cel, ale skoro w zamian za mały wysiłek fizyczny mogłam zdobyć dość cenną informację- czemu nie?

As przyglądał mi się z uśmiechem rozbawienia, a gdy skończyłam i usiadłam z powrotem, zaklaskał parę razy w dłonie, po czym stwierdził:

- Tak, z tej perspektywy mogłem zobaczyć twoje idealnie wyrzeźbione nogi.- Zaśmiał się cicho.

- Coraz bardziej zmuszasz mnie do rozmyślań na temat, czy Astley nie był kiedyś rudy- syknęłam, chcąc wymierzyć mu siarczysty policzek, ale uniknął mojego ciosu.

- Rudy?- Zaśmiał się.- Nawet gdybym był lisem, wolałbym się zafarbować.

- A znalazłbyś dobrego lisiego fryzjera?- spytałam.

- Każdy wie, że takowy zakład prowadzą podstępne gołębie- prychnął.

Spojrzałam na niego pytająco. Mówienie takich rzeczy nie były do niego podobne.  Prędzej podejrzewałabym o to Emila.

- Wymyśliłem to jako dziecko.- Wyjaśnił.

- Musiałeś mieć bujną wyobraźnię.- Stwierdziłam.

- Ty nigdy nie wymyślałaś alternatywnych rzeczywistości jako mała dziewczynka?- spytał, lekko zaskoczony.

Czy wymyślałam? Nie wiem. Nie pamiętam nic z dzieciństwa poza incydentem z wieżą zburzoną przez brata.

Wyobraziłam sobie ponownie tą jasnowłosą dziewczynkę, siedzącą w wielkim fotelu z książeczka dla dzieci w dłoniach. Myślała ona o tym, co by było, gdyby na świecie zamiast ludzi byli pingwiny. Czy świat byłby wtedy jedną, wielką, lodową bryłą?

Jednak próba stworzenia wspomnień była nieudana. Nawet jeśli byłyby one doskonale odwzorowane na podstawie tych ze snów, nie zastąpią nigdy tych prawdziwych.

- Nie pamiętam- szepnęłam.- Być może.

Astley oburzył się i skierował na mnie swój wzrok.

- Wymyślanie historii dziejących się w innych rzeczywistościach było jedną z najlepszych części dzieciństwa!- Oznajmił.

- Nie wszyscy dobrzy ludzie mają przeszłość- mruknęłam, a on na powrót spoważniał.

- Nie wszyscy źli ludzi mają dobrą przeszłość.- Stwierdził w odpowiedzi.

- Ale jeśli ich przeszłość jest mroczna, można zrozumieć ich motywy do zbrodni.- Oznajmiłam.- Dlatego cię nie rozumiem. Miałeś szczęśliwe dzieciństwo, a teraz...

- Mówiłem o dzieciństwie.- Przerwał mi, zachowując kamienny wyraz twarzy.- Ale o szczęśliwej młodości nie wspomniałem.

- Byłoby łatwiej, gdybyś powiedział mi, co takiego zrobiłeś- westchnęłam, podpierając się dłońmi o ziemię.

- Siedemnaście- mruknął niechętnie.

- Mam zrobić jeszcze siedemnaście przysiadów?- Oburzyłam się.- Tylko po to, żebyś mógł podziwiać moje nogi?- syknęłam.

- Mam siedemnaście lat.- Przeczesał otwartą dłonią włosy.

Mrugałam przez chwilę oczami, próbując uświadomić sobie fakt, że chłodny i zamknięty w sobie Astley właśnie zdradził mi coś o sobie. Może nie w pełni dobrowolnie, ale to był już duży postęp.

- Coś taka zdziwiona?- burknął, chmurząc się nieznacznie.

- Odpowiedziałeś na pytanie dotyczące ciebie. Łał.- Stwierdziłam.

- Nie możesz mieć pewności, że to prawda.- Na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech.

- Ale nikt nie zabroni mi w to wierzyć.- Zaśmiałam się.- Swoją drogą, na tyle lat właśnie wyglądasz.

- Mogę być nieśmiertelny.- Zasugerował, a uśmiech nie schodził z jego ust.

- Mam to sprawdzić?- westchnęłam.

- Jeśli tylko chcesz.- Wzruszył ramionami.

Zaskoczył mnie. Jego prostota w rozmowach sprawiała wciąż, że musiałam poważnie myśleć nad odpowiedziami. Ukazywał to, jak sprytny jest i jak może przebierać w słowach. Niemal w każdej naszej rozmowie stwarzał sytuację, w której czułam się niezręcznie.

- Nie mam dziś ochoty na mordowanie- burknęłam, spuszczając wzrok.

- Dziś?- Zaśmiał się.- Mówisz, jakby to była twoja praca- prychnął.- Człowiek nieświadomy morderstwa to człowiek po prostu głupi. Albo chcesz kogoś zabić, albo nie.- Stwierdził.- Jesteś mordercą lub nie.

Ponownie sprawił, że zamilkłam na moment. Próbowałam wymyślić odpowiedź, ale nie potrafiłam.

- Gdybyś miał być kartą, jaką chciałbyś być?- Zmieniłam temat. Chciałam upewnić się, że Astley nie jest Asem, który wszczął bunt. Chciałam w to wierzyć.

Co prawda wizyta Rain, ciągnącej za ucho Stormy'ego i ich rozmowa w miłej atmosferze wskazywały na to, że szarowłosemu zachciało się władzy, jednak ziarenko wątpliwości, zakorzenione gdzieś głęboko we mnie, chciało sprawdzić, czy to na pewno prawda.

- Joker- odpowiedział chłopak bez dłuższego zastanowienia.- Jest najlepszą kartą w całej talii.

Odetchnęłam z ulgą. Co prawda nie był to dowód na jego niewinność, ale dało mi to nową nadzieję.

- A ty?- spytał, przekrzywiając głowę.- Pasowałaby ci dama pik.- Stwierdził.

- Nie zastanawiałam się nad tym, ale dama pik mi pasuje.- Oznajmiłam.

- Dlaczego pytałaś?- Popatrzył na mnie zmrużonymi oczyma.

- Ostatnie wydarzenia zmusiły mnie do przemyśleń- westchnęłam, zmieniając pozycję na siedzenie po turecku.

- Co masz na myśli?- Zaciekawił się.

- Zawsze tu przebywasz?- spytałam, zbaczając chwilowo z tematu.

Chłopak wzruszył ramionami.

- Co miałaś na myśli?- Powtórzył.

- Ostatnio wybuchł pożar w 92 Alei. Spowodowany najwyraźniej błyskawicami.- Wyjaśniłam.- Ale ciekawi mnie postać Asa, który zapowiedział na jutro swoją rewolucję.

- A więc Asa miałaś na myśli- mruknął i zaczął przeszukiwać w swojej talii jednej z kart.- Porządny gość.- Stwierdził.- Nareszcie ktoś, kto nie stoi z boku cicho, patrząc na ten świat.- Znalazł wyszukiwaną figurę i pokazał mi ją, uśmiechając się.- As pik. Jego znak rozpoznawczy.

- Czy ty stoisz po jego stronie?- Oburzyłam się.- To przez niego spłonęła Aleja!

- Nie przez niego.- Zaśmiał się Astley ponuro.- Przez błyskawice.

- Zabił wiele kotów- mruknęłam, jakby akurat to miało go przekonać.

- Koty to zwierzęta.- Wzruszył ramionami.- A jeśli miał w tym jakiś cel, co złego zrobił?

- Myślałam, że lubisz koty- burknęłam, wpatrując się w niego.- Sam jednego przypominasz.

- Nie powiedziałem nigdy, że lubię koty- westchnął, przewracając oczami.- To fakt, te małe bestie mnie lubią, ale ja nie darzę ich wielkim uczuciem. Zdaję sobie sprawę z tego, że to zwierzęta. Tak samo jak ludzie.

- Człowiek jest istotą rozumną. Różni się od innych zwierząt.- Zaprzeczyłam jego słowom.

- A jednak zabija swoich pobratymców, a gdy nie radzi sobie z problemami, ucieka od nich. Nie sądzisz, że pod tym względem pozostałe zwierzęta są mądrzejsze?- spytał.

- Przecież niektóre z nich zabijają sie nawzajem.- Zauważyłam.

- Ale po to, aby przetrwać. Nie dla przyjemności- westchnął.

- Więc to całkiem normalne, że As będzie kroczył po trupach do tronu?- prychnęłam.- Robi to wszystko, aby przetrwać?- syknęłam.- Po prostu pragnie władzy i zabije każdego, kto stanie mu na drodze!- warknęłam z pogardą.

- Dlatego tak bardzo go podziwiam.- Wstał i zaczął przechadzać się wśród mgły. Co chwila traciłam go z oczu, kiedy znikał za jedną z większych chmur.- Próbuje zmienić ten zepsuty świat.- Usłyszałam jego głos gdzieś z oddali.- Można by nawet rzec, że poświęca się dla dobra ludzkości. Po prostu źle odbieracie sygnały, jakie wam daje.- Zaśmiał się złowieszczo, a moje ciało wzdrygnęła się na ten dźwięk. Strach przed chłopakiem zaczął się zwiększać, lecz nie na tyle, aby przed nim uciekać.

- Płonąca Aleja to na pewno dobry omen- prychnęłam.- Mógł od razu podpalić całe miasto.

- Nie słyszałaś chyba całej wersji tego zdarzenia- krzyknął z odmętów mgły. Miałam wrażenie, że za chwilę zaatakuje znienacka.

- Aleja zaczęła płonąć, wkroczył As, rozsiał zamęt, zapowiedział rewolucję i zniknął.- Wzruszyłam ramionami.- Nic prostszego.

- Nie.- Zaprzeczył.- Nie znasz początku. Że też żaden z gapiów ci nie powiedział.- Zachichotał.- Widzisz jak pomocni są ludzie?

Mgła zaczęła gęstnieć i przybierać szarawy odcień. Nie mogłam zlokalizować Astleya, ale wciąż dochodził mnie jego spokojny, ochrypły głos:

- 92 Aleją przejeżdżał wtedy burmistrz z Paradą Dobroci. Miała ona na celu wspomóc biednych ze slumsów i zaułków miasta.- Zaczął.- W czasie wygłaszania przemowy na ulicę wbiegł chłopak z uliczki. Takiemu jak on miała pomóc ta tandetna parada. Rozłożył ręce i kazał zatrzymać się burmistrzowi, chcąc mu coś przekazać. Ten w odpowiedzi rozkazał usunąć go z drogi, zły z powodu przeszkód. Na co chłopak: "I tak właśnie nam pomagacie. Niech tłumy zobaczą waszą bezinteresowną pomoc". Wybuchło małe zamieszanie, podczas którego burmistrz wydał rozkaz zabicia chłopaka. Kulka w łeb i po nim. Wtedy zaczęła się burza. Błyskawice zaczęły strzelać na prawo i lewo. Zgadnij, kto pierwszy został jej ofiarą.- Zaśmiał się.- Dopiero potem powstał obraz, jaki znasz.

- Nie mogę ci wierzyć- prychnęłam, zastanawiając się nad jego wersją. Była możliwa, ale z tego wynikałoby, że to burmistrz był sprawcą zamieszania.

- Uwierzysz w to, że mam siedemnaście lat, ale w prawdziwą wersję wydarzeń nie?- Parsknął śmiechem.- Chwilami jesteś naprawdę naiwna. Nie wszystko, co ludzie mówią jest prawdą.

Ciepłe dłonie objęły moją szyję, zaciskając się na niej lekko. Mgła przybrała kolor zachmurzonego nieba.

- Skąd mam wiedzieć, komu wierzyć?- Wyszeptałam przez zaciśnięte gardło. Nie próbowałam się wydostać. Szamotanie się w tej sytuacji nie pomogłoby, ale pogorszyłoby sytuację. Pozostało mi wierzyć, że Astley mnie nie skrzywdzi.

- To proste- szepnął mi kojąco do ucha.- Nie wierz nikomu.

Zdążyłam tylko mrugnąć oczyma, a zorientowałam się, że na powrót byłam w centrum panującego w salonie chaosu. Nadal czułam mocny uścisk Astleya na mojej szyi.