Rozdział trzydziesty szósty: Przybysz

BANG! Nareszcie konkretna akcja. >D Co prawda jakoś mało pasjonująca, ale hm... Jest. Zawsze to lepsze niż masa teorii, jaka była w ostatnich rozdziałach. D: Ale na pocieszenie w 37 pojawi się ktoś nowy! 

Obudziłam się w bezpiecznym otoczeniu mojego pokoju, a mój wzrok po chwili napotkał wyświetlacz zegara, który wskazywał na to, że za parę minut nastąpi godzina siódma. Za oknem wciąż dostrzegałam ciemność, ale nie zaskoczyło mnie to- powoli zbliżała się zima, więc dni stawały się coraz krótsze. Westchnęłam głęboko, zastanawiając się nad tym, czy iść dzisiaj do szkoły. Chęci miałam niewielkie, ale z drugiej strony czułam się już całkiem nieźle, a nadrabianie zaległości nie uśmiechało się do mnie zbytnio.

Jeźdźcy powiedzieli mi, abym na czas rewolucji odpuściła sobie lekcje, jednak po ostatnim spotkaniu z nimi niespecjalnie chciałam stosować się do tych poleceń.

Zwlokłam się powoli z łóżka, ziewając przeciągle. Zrobienie czegoś na przekór Jeźdźcom przekonało mnie do spędzenia dnia w szkole.

Wrzuciłam naprędce potrzebne książki do plecaka i przebrałam się w strój odpowiedni do wyjścia, po czym zbiegłam na dół po schodach i porywając jeszcze jabłko z kuchni, ruszyłam leniwym krokiem do pobliskiego budynku gimnazjum.

Udało mi się dziś uniknąć Sally, która nadal spała na kanapie w salonie, wtulona w poduszkę. Wyglądała nadzwyczaj uroczo, kiedy spała i mimo woli zawsze uśmiechałam się pod nosem. Jednak gdyby ta mała bestia dowiedziała się, że mimo zakazom dziewczyn chcę iść dziś do szkoły, na pewno odradzałaby mi ten pomysł. Nie byłam tego stuprocentowo pewna, ale nie zdziwiłabym się z takiej reakcji. Jeźdźcy mogli przekupić Sally żelkami, a jeśli tak się stało: mają zapewnione zwycięstwo.

Pogoda znów nie dopisywała i krople deszczu bębniły o asfalt, mocząc mnie do suchej nitki. Chmury nie pozwalały wychylić się nawet drobnym promyczkom słońca, a chłodny wiatr szalał nieprzerwanie.

Astley znów dziwnie się zachowywał. Z każdym naszym spotkaniem wydawał mi się być coraz bardziej tajemniczy i przerażający. Jak długo go znałam? Może tydzień. W ostatnich dniach czas mijał niesamowicie szybko z powodu natłoku wydarzeń. Jednak te siedem dni wystarczyło, aby białowłosy kompletnie namieszał mi w głowie swoim zachowaniem. Chwilami troskliwy i opiekuńczy, zaraz po chwili mroczny i przerażający. Gdzieś w tym wszystkim czaiła się jego prawdziwa twarz, ale nie mogłam jej wciąż odnaleźć. Wręcz przeciwnie: im bardziej pragnęłam poznać jego dawną osobowość, tym bardziej się gubiłam. Mimo wszystkich porażek, nie chciałam jednak zaprzestać poszukiwań. Wydawało mi się to kluczem do rozwiązania zagadki. Dzięki temu mogłabym wreszcie do niego dotrzeć i wytłumaczyć mu, że właściwą stroną w tej bitwie jest dobro. Zyskałabym kolejnego sojusznika przeciwko Asowi.

Jednak Astley ani trochę nie ułatwiał mi zadania. Nadal pozostawał zamknięty w sobie i zagadkowy. Była to chyba jedyna rzecz, jaka się w nim nie zmieniła od początku. I chyba jedna z tych, która irytowała mnie najbardziej.

Jednocześnie moje myśli atakowało pytanie, krążące w moim umyśle od jakiegoś czasu: kim tak naprawdę jest As? Czy jest nim Stormy? Wiele wskazywało na to, że tak. Chociażby wtargnięcie Rain do mojego domu zaraz przed pożarem ratusza. Stwierdzenie, że Stormy znowu jej uciekł. Czyżby na rewolucję? Chłopak był dość młody i nie wydawało mi się, że potrafiłby poprowadzić bunt na tak dużą skalę. Poza tym miał przy sobie malutką siostrę, która po służbie jako Śmierć wydawała się być w nienajlepszym stanie. Nie powinien się nią opiekować? Wyglądał na opiekuńczego, zwłaszcza, jeśli chodziło o Jasmine. Rain mówiła, że dziewczynka przybiegała do niej, kiedy brat przypalał wodę.

Przystanęłam na chwilę, przypominając sobie ostatnią kłótnię Rain i Stormy’ego. Wynikało z niej, że Władczyni Deszczu dość dobrze zna chłopaka, skoro jego siostra skarżyła się jej na brak umiejętności szarowłosego w gotowaniu. W takim razie co łączyło tą dwójkę?

Nawet nie dostrzegłam momentu, kiedy stanęłam w drzwiach szkoły. Zostawiłam przemoczoną kurtkę w szatni i ruszyłam do sali, w której miał się rozpocząć angielski. Nie zostało mi wiele czasu, dzwonek miał zadzwonić już wkrótce.

Zajęłam miejsce i wyciągnęłam na ławkę zeszyt, spoglądając ukradkiem na pozostałych. Niedługo po moim wejściu do klasy przybyła nauczycielka, kobieta po czterdziestce w okularach i posiwiałych nieco włosach upiętych w kok, podrygujący przy każdym jej ruchu. Przywitała się z nami, mrucząc coś pod nosem, po czym rozdała arkusze papieru kartkówki, która- sądząc po protestach uczniów- była niezapowiedziana.

Zerknęłam na arkusz z pytaniami, wzdychając cicho. Chciałam już pisać odpowiedź na pierwsze pytanie, kiedy do drzwi klasy rozległo się miarowe pukanie.

Klasa ożywiła się, podnosząc głowy znad kartkówek i spojrzała na nauczycielkę, która z zaskoczeniem przyglądała się drzwiom, jakby nigdy ich nie widziała. Już otwierała usta, zapewne po to, aby powiedzieć coś w stylu „proszę wejść!”, jednak przybysz nie zamierzał czekać na pozwolenie. Drzwi otworzyły się z impetem, a w wejściu stał nie kto inny, jak As we własnej osobie.

Po sali rozległo się westchnienie zachwytu uczniów, a ja zauważyłam, że nauczycielka zacisnęła mocniej dłonie na długopisie, a jej knykcie zbielały.

- Widzę, że przyszedłem nie w porę.- As włożył ręce do kieszeni krwistoczerwonego płaszcza i podszedł do biurka pani Adams, która pod wpływem jego spojrzenia zza maski odsunęła się w kąt.

Poczułam, jak adrenalina sprawia, że moje serce zaczyna bić szybciej. Czy pod tą chłodną maską kryła się twarz Stormy’ego? Spojrzałam na Asa ukradkiem, czując ukłucie strachu. Bałam się go, ale jednocześnie miałam ochotę zabić go gołymi rękoma. Jednak w szkole nie mogłam używać swojej mocy, gdyż strzelanie lodem na prawo i lewo nie wydawałoby się normalne, a cała szkoła dowiedziałaby się, że jeden z ich uczniów nie jest człowiekiem.

- Co… eee… Pana tu sprowadza?- wybąkała cicho nauczycielka, poprawiając okulary.

As zaśmiał się, a wszyscy podskoczyli na krzesłach z przerażenia.

- Pana? Niepotrzebne nam tu formalności- prychnął.- Zapewne jestem młodszy od pani.- Zlustrował wzrokiem kobietę.

Jej twarz wykrzywiła się w słabym uśmiechu.

- Bez wątpienia.

Przybysz usiadł na biurku, wyciągając ręce z kieszeni i spoglądając na nas z zaciekawieniem. Zapadła cisza, którą przerwał śmiech rewolucjonisty.

- Widzę, że pani Adams zapowiedziała na dziś kartkóweczkę.- W jego głosie wyczułam pogardę i kpinę, jakby chciał nas sprowokować.

- Nie zapowiedziała.- Rozległ się głos jednego z uczniów, siedzącego na tyłach klasy.

As przekrzywił głowę i spojrzał na nauczycielkę.

-  Naprawdę?- Poczekał, aż kobieta skinie głową.- W takim razie…- westchnął głęboko, pstryknął palcami odzianymi w tkaninę białej rękawiczki, a po sekundzie wszystkie kartkówki leżące spokojnie na szkolnych ławkach zapłonęły.

Wszyscy uczniowie z moim wyjątkiem wstali gwałtownie, patrząc z przerażeniem na arkusze papieru w ogniu. Niektórzy otwierali już usta, aby zacząć krzyczeć i panikować, jednak As ich uprzedził.

- Jeśli ktoś teraz krzyknie, skończy podobnie jak te kartki papieru.- Usłyszeliśmy przepełniony mrokiem głos rewolucjonisty.

Niektórzy zasłanili usta, aby nie krzyknąć, podczas gdy As zaczął się śmiać, niczym psychopata, cieszący się ze strachu innych.

Uniosłam brew, gdyż spodziewałam się błyskawicy lub chociaż odgłosu eksplozji przed samozapłonem papieru. Obserwowałam, jak ogień trawił kartkówkę swoimi płomieniami. Czy As podłożył ładunki, dzięki którym zapłonęła? Ostatecznie przywódca władał piorunami i operując nimi stwarzał ogień.

Arkusze powoli przygasały i zostawał z nich jedynie popiół, który strzepnęłam na ziemię niedbale dłonią. Uspokojeni uczniowie siadali z powrotem za ławkami.

Rewolucjonista wyjął karty i zaczął powoli je przeglądać, spoglądając na nas ukradkiem.

- Proszę bardzo, kartkówki nie będzie, nie musicie dziękować- mruknął pod nosem.

Wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem, a po chwili zaczęli szeptać pod nosem ciche „dziękuję”. Nie przyłączyłam się do nich. Jako jedyna nie podążałam za tłumem.

- Ale w zamian odpowiecie mi na parę pytań.- Dodał przybysz i wyciągnął jedną z kart, obracając ją w dłoniach i ukazując jej postać.- Co to za karta?

- As pik- odrzekł ktoś odważnie, jednak jego głos odrobinę zadrżał.

Karta wbiła się w ławkę odpowiadającego ucznia i zapłonęła.

- Dobra odpowiedź.- Stwierdził As.- Wiecie, kogo symbolizuje?

- Ciebie.- Odpowiedziała jedna z uczennic cicho.

- A kim jestem?- Schował karty z powrotem.

- Mordercą.- Odpowiedziałam.

Zapanowała cisza, w czasie której wszyscy utkwili swój wzrok na mnie. Powiedziałam na głos to, co myślałam. I niczego nie żałowałam.

Rebeliant zaśmiał się głośno, a z jednej z ławek usłyszałam ciche „już jest martwa”. Uśmiechnęłam się krzywo pod nosem. Jakbym dała się tak łatwo zabić.

- Nie mogę powiedzieć, że to dobra odpowiedź, ale po części to prawda.- Odezwał się As, patrząc na mnie w dalszym ciągu. Uczniowie wstrzymali oddech.

- Mógłbym wszystkich tutaj pozabijać w jednej sekundzie, ale widzisz- Zeskoczył z biurka i podszedł do mnie powolnym i leniwym krokiem. Starałam się zachować niewzruszoną minę, podczas gdy serce łomotało mi w piersi.- Nie przyszedłem tutaj po to, aby zabijać.- Jego dłoń odziana w śnieżnobiałą rękawiczkę uniosła delikatnie mój podbródek i skierowała mój wzrok na jego maskę, w miejscu, gdzie powinny znajdować się jego oczy.- Jeszcze nie- wyszeptał mrocznie i puścił mnie, wracając na miejsce przy biurku.

- Więc planujesz nasz jeszcze pozabijać- prychnęłam, nie mogąc powstrzymać się od odpowiedzi.

Rewolucjonista zmierzył mnie wzrokiem.

- Ciebie z pewnością tak.- Zaśmiał się, jakby właśnie odpowiedział świetny żart, jednak uważałam jego wypowiedź za poważną.- Ale mam dla was pewną propozycję.- Zamilkł na chwilę.- Propozycję wstąpienia do moich szeregów.

Usłyszałam ciche jęknięcie nauczycielki, a sama poczułam ucisk w żołądku na jego słowa. Chciał zwerbować uczniów do swoich szeregów? Musiał żartować. Choć z drugiej strony brzmiał całkiem poważnie.

- Wiesz o tym, że mamy piętnaście lat?- Rozległ się nieśmiały głos.

-  Doskonale zdaję sobie z tego sprawę- prychnął.- Właśnie tak młodych, buntowniczych duszyczek potrzebuję.

- A- ale uczniowie mają obowiązek uczęszczać do szkoły, a za niepotrzebne zamieszki i…- Zaczęła pani Adams, jednak umilkła, napotkawszy spojrzenie Asa.

Przybysz przeniósł wzrok z powrotem na klasę.

- Może powtórzę. Proponuję wam- Rozłożył ręce na boki.- Wstąpienie do moich szeregów.

- A niby dlaczego mamy to zrobić?- spytał ktoś.

- Czy to nie oczywiste?- odpowiedział pytaniem na pytanie As.

- Niech pan sobie wyobrazi, że nie- odpowiedział ten sam uczeń.

As zaśmiał się ponownie.

- Bardziej w twoim głupiutkim zachowaniu śmieszy mnie to, że uważacie mnie za starego dziada, który zaplanował sobie przejąć miasto.- Rzekł, po czym nagle spoważniał.- Jestem niewiele starszy od was.- Oznajmił.- Dlatego was rozumiem i wiem, że to wy będziecie najlepsi do buntu.

Rozległ się odgłos odsuwanego od ławki krzesła. Jeden z uczniów wstał, a pozostali obrócili się i spojrzeli na niego ze zdziwieniem.

- Dołączę do ciebie- odparł poważnie.

Spojrzałam na twarz śmiałka i otworzyłam szerzej oczy ze zdumienia. Był to Frank Tropson, który na chemii postanowił zabawić się w naukowca. Wyglądał zaskakująco poważnie i zwątpiłam w to, że jego słowa były żartem.

- Jesteś tego pewny?- spytał As, wzdychając.

- Tak.- Odpowiedział Frank.

Rewolucjonista wybrał jedną z kart, po czym rzucił ją na ławkę chłopaka, po czym spojrzał na resztę klasy.

- Ktoś jeszcze?- mruknął.

Zgłosiło się jeszcze pięć innych uczniów, a każdy kolejny wywoływał u nauczycielki głośniejszy jęk rozczarowania. Tymczasem As zaczął przechadzać się po sali i spoglądać na poszczególnych uczniów, którzy mogliby się nadać do jego armii.

- A- Ale…- Usłyszałam cichy, załamany głos pani Adams, która skuliła się jeszcze bardziej, widząc całą sytuację. Długopis wypadł jej z ręki, a jej oczy nagle się zaszkliły.

Przybysz znów na nią spojrzał i posłał w jej stronę kartę, która wbiła się w ścianę obok i zaczęła płonąć.

- Zamilcz.- Rozkazał jej władczym głosem.

- Dlaczego werbujesz nowych rekrutów?- spytałam z nutą pogardy w głosie.- Czyżby starzy się skończyli?- prychnęłam.

Karta przecięła powietrze i utkwiła w mojej ławce, jednak pozostawałam niewzruszona. W miarę upływu czasu, jaki spędził z nami As miałam coraz większą ochotę na to, aby go pokonać.

- Byłabyś dobrym rekrutem.- Podszedł do mnie i pochylił się nad moim uchem.- Dołącz do mnie, Lucy- wyszeptał kuszącym głosem.

Zadrżałam, słysząc jego słowa. Strach powrócił.

- Zastanów się nad tym, po której stronie chcesz stać. Która strona jest tą dobrą stroną- westchnął cicho.- Nie wszystko jest takie, jak ci się wydaje. Być może nie jestem taki zły?

Otrząsnęłam się i wróciłam do zmysłów. Nie mogłam przegrać.

- Jesteś zły. Mordercy tacy są- warknęłam w odpowiedzi.

Dłonie Asa zakryły moje oczy, a ja poczułam bijące od nich ciepło. Poczułam się niepewnie, chciałam zaatakować, jednak paraliżujący strach i obecność innych mi na to nie pozwalały.

- A więc ty także jesteś zła.

Znieruchomiałam do końca. Skąd ten mężczyzna znał moje imię i wiedział, że w przeszłości zabijałam?

- Nie jestem mordercą.- Skłamałam.

- Ian Salvadge, zmarł w tajemniczych okolicznościach w swoim mieszkaniu na przedmieściach. Mówią, że przed śmiercią zdążył nagrać swojego oprawcę. I była nim zakapturzona dziewczyna o białych włosach.- Zaśmiał się cicho.

Przypomniałam sobie, że moja rzekoma babcia zleciła mi kiedyś zabicie jednego z mieszkańców miasta, gdyż cały czas uciekał przed śmiercią. Musiałam łyknąć tabletki, aby stać się widzialną, bo bez tego nie mogłabym wyjaśnić mojej ofierze paru istotnych spraw, które należało mu powiedzieć przed śmiercią. Nie miałam pojęcia, że gnojek mnie nagrywał.

A więc As wiedział. Przygryzłam nerwowo dolną wargę.

- Może to była inna dziewczyna o białych włosach?- mruknęłam, próbując się ratować.

- Tonący brzytwy się chwyta.- Stwierdził.-  I tak wiem, że to ty, Lucy. To ty jesteś tutaj mordercą. To ty jesteś tą złą.- Odsłonił mi oczy, którymi zamrugałam parę razy. Przybysz podszedł do drzwi i spojrzał na swoich nowych rekrutów.- Idziemy- warknął władczo i wyszedł, a za nim reszta uczniów. Drzwi trzasnęły głośno, a nauczycielka jeszcze przez chwilę wpatrywała się w nie z nadzieją, po czym zemdlała, wyczerpana po długich przeżyciach dzisiejszego poranka.